Vervolg 16

Na een paar rustige dagen is het weer tijd om op te stappen.
Boquete is een rustig dorpje in de bergen om lekker even bij te komen,en ook een stuk koeler als aan de kust,alleen elke dag wel een stevige regenbui die soms wel uren kan duren. Één keertje proberen om naar een waterval te gaan,maar halverwege kwam de waterval mij al tegemoet in de vorm van een plensbui van enkele uren,ben daarom maar omgedraaid om zeik nat weer in mijn hostel terug te keren en me over te geven aan het lezen van een goed boek. Maandagmorgen is het weer tijd om de pedalen te laten draaien,alleen staat buiten de poort van het hostel iemand te wachten die mij met mijn fiets gezien heeft. Het is Didi uit Colombia ,en samen met haar vriend zijn ze ook onderweg met de fiets.Weer even een praatje maken,en nog even twee nieuwe buitenbanden monteren. Die nieuwe buitenband in de stad Santiago was er ééntje uit de 5 dollar bak en was werkelijk niets waard. De eerste 13 kilometer gaan voorspoedig,het is ook bergaf. Dan linksaf richting Caldera ook nog bergaf,wat eten en dan begint het echte werk weer.
Steil,steiler,steilst, hier gaat het zo steil naar boven dat ik meer moet lopen als dat ik kan fietsen,en vaak loop ik aan mijn fiets te duwen en te trekken om boven te komen. In Ecuador waren de bergen steil,maar hier binnendoor zijn ze wel niet zo hoog maar wel ontzettend steil. Vaak loopt de weg langs een oliepijpleiding die hier is aangelegd en bepaald niet is gemaakt om met de fiets er tegen op te rijden,tenminste niet door mij.
Later in de middag, precies boven op een berg, breekt er een hevig onweer los en onder een klein afdakje bij een kleine kiosk ga ik maar even zitten schuilen. Het blijft kei hard regenen en het begint ook al donker te worden,en er is niets in de buurt om te overnachten. Kiosk gaat dicht en ik besluit om maar op het bankje,onder het afdakje de nacht door te gaan brengen.Met mijn regenbroek en regenjas aan ga ik op het bankje liggen om proberen te slapen. Alweer mazzel,na een half uurtje komt er iemand met een zaklampje naar mij toe en wijst mij de weg naar een groter afdak in het bos waar ik kan slapen. En inderdaad 30 meter verderop in het bos is een golfplaten dak met een paar planken,bedoelt als muren, waar ik mijn luchtbedje neer kan leggen om zodoende nog wat te kunnen slapen. En dat ligt toch wel beter als dat smalle bankje onder dat afdakje.
Wel vroeg wakker en om half zeven zit ik al op de fiets,dat komt ook goed uit want naar Almirante is het nog een klere eind rijden. Ook nu weer verrekes steile hellingen waar er weer gelopen moet worden door mij. Ik heb op deze reis nog nooit zoveel afgezien als op deze dag,en na 132 kilometer en maar liefst 2622 hoogte meters kom ik,totaal afgepeigerd in Almirante aan,waar ik na het douchen als een blok in slaap val. Het positieve van deze dag is de mooie natuur waar ik door hen ben gereden,met watervallen,groene bossen,en heb ook nog een paar aapjes gezien.
De andere morgen twijfel ik of dat ik hier nog een dag langer zal blijven,maar aangezien er hier niks te doen is ga ik maar weer verder richting Costa Rica. Tot het plaatsje El Silencio moet ik nog regelmatig de voetjes op het asfalt zetten om toch maar boven te komen. Ook hier komt een eind aan,en vanaf El Silencio wordt het totaal vlak wat ik bijzonder kan waarderen. Bij de plaats Sixaola passeer ik de grens met Costa Rica,en met 2 stempels rijker in mijn paspoort rij ik zonder problemen dit nieuwe land binnen. Het haven en toeristen plaatsje Puerto Viejo is mijn einddoel voor vandaag. Dit is een relaxt plaatsje met van die oude blowende hippies,in een ontspannend sfeertje. Maar ook hier is het s'avonds oppassen dat je niet beroofd wordt. Hier maak ik kennis met Pascal en Marieke,uit Haarlem,om samen een paar biertjes te drinken en gezellig over allerlei dingen te kletsen. Pascal en Marieke zijn 3 weken in midden Amerika en zijn al met de laatste week bezig,en vliegen woensdag alweer naar huis terug.
Na 3 nachten ga ik weer op weg naar Puerto Limon over een vlakke mooie asfaltweg zonder verdere hoogte punten. Onderweg een paar keer gestopt om een verfrissende duik te nemen in zee,en om 4 uur rol ik Puerto Limon al binnen om mijn intrek te nemen in een airco gekoelde hotelkamer.
Tot in Siquirres,door de vele bananenplantages,is het vandaag ook weer een makkelijk en rustig dagje. Onderweg een paar keer gestopt om naar de plaatselijke voetballers te kijken,ook hier wordt er op zondag gevoetbald.
Maar ook hier ,net zoals thuis, wordt met mijn aanwijzigingen niets gedaan en kan ik beter mijn mond dicht houden. Niet veel keus hier in Siquirres aan hotels en dan is de keus ook weer snel gemaakt. Wel hartstikke druk hier,er is een rodeo geweest maar daar ben ik net te laat voor,en kan alleen nog de naar huis kerende cowboys bewonderen.
Vandaag gaan we weer de bergen in,waar ik gelukkig alles kan fietsen,en tot in Turrialba,47 kilometer en 1414 hoogte meters en een stevige regenbui,vind ik een onderkomen met een Nederlandse eigenaresse in een keurig hostel,waar ik besluit om nog een nacht langer te blijven.
Vorig jaar is hostel casa de Lis pas geopend,en met een redelijke prijs is het goed vertoeven hier.
Van Turrialba naar de hoofdstad van Costa Rica (San José) is 65 kilometer en 1547 hoogte meters en een stevige onweersbui en dat zijn de ingrediënten voor de fietsdag vandaag. Onderweg komt er nog iemand op een mountainbike naast me rijden. Maar ik laat me niet opjutten want het gaat bergop. Als het bergafwaarts was geweest had ik er wel een wedstrijd van gemaakt. In San José heb ik snel mijn uitgekozen hostel gevonden en op een grote slaapzaal ga ik kijken of dat het mij lukt om mijn kamer genoten wakker te houden met mijn gesnurk,wat achteraf vrij redelijk gelukt is. Groot hostel met zwembad en al,goed restaurant en een groot dakterras. Dit is ook het leukste van heel San José,wat is deze stad mij tegengevallen. Geen leuke binnenstad en het is net of dat je in het voormalige oostblok terecht bent gekomen.
Na 2 nachten verlaat ik op vrijdagmorgen,via de snelweg,weer deze hoofdstad. En volgens mij mag ik hier ook helemaal niet komen met mijn fiets, maar zolang er geen politie is om mij tegen te houden fiets ik maar gewoon door het getoeter van sommige automobilisten negerend. En inderdaad bij een oprit staat er een bord verboden voor voetgangers en fietsers. Er is ook geen vluchtstrook aanwezig dus dat is scherp op het kantje rijden om hier vooruit te komen. Na de plaats Alajuela wordt het gelukkig wat minder druk en komt er ook een soort van vluchtstrook voor mij. Donkere wolken pakken zich weer samen boven mijn hoofd,en als ik net onder een afdak bij een benzinepomp ben aangeland trekken ze boven de sluizen open. Na een klein uurtje is het ergste voorbij en ga ik maar weer verder tot aan San Ramon. In San Ramon ,volgens mij maar het enigste maar wel dure hotel,krijg ik na een kleine onderhandeling de kamer voor de helft van de prijs,en kunnen mijn kleren mooi drogen want ik heb toch meer als 2 uur in de regen mogen rijden.
Puntarenas is voor vandaag mijn einddoel,met de meeste kilometers bergafwaarts dat wordt weer een makkie vandaag . 15 kilometer voor Puntarenas even een probleempje met mijn fiets. Mijn groot tandwiel aan de voorkant ligt los naast mijn fiets !!! In Boquete heb ik deze eraf gehaald om de zaak goed schoon te kunnen maken maar heb schijnbaar de boutjes niet goed aangedraaid,en nu zijn ze alle 4 foetsie.
Maar zoals altijd komt de oplossing bijna vanzelf. Binnen 2 minuten staat er een jongen met een fiets naast mij,en mazzelaar dat ik ben een paar keer links en rechts en voilà daar is een fietsenzaak. Binnen een half uurtje ben ik weer onderweg. Gelukkig waren alleen de boutjes weg en was er verder niks afgebroken. In Puntarenas geen enkele slaapplaats te vinden. In dit weekend is er een grote vliegshow,en alle hotels zijn volgeboekt. De prijzen zijn ook niet mals hier,vanaf 60 dollar tot ver over de 100 dollar per nacht. Na veel zoeken vind ik toch nog een kamertje in één of ander achteraf steegje,wat eigenlijk de naam kamer niet mag dragen maar op dat moment ben ik er wel blij mee. In eerste instantie zou ik het weekend daar blijven,maar het was zo ontzettend druk dat ik besluit om maar verder te gaan. Puntarenas uit fietsend passeer ik een file van 14 kilometer lengte. Ik denk dat meer als de helft van de Costa Ricanen dit weekend in Puntarenas is,en nergens is ook maar een plekje vrij op het strand. Vandaag,zondag,wel rustig op deze vrij vlakke weg,en 86 kilometer en 848 makkelijke hoogte meters verder ben ik in Cañas. De eerste twee hotels hebben hun deuren gesloten en bij het derde heb ik prijs om de komende nacht door te brengen. En nee ze hebben de deuren niet gesloten toen ze mij aan zagen komen,maar ze waren al langer gesloten,dit even voor de duidelijkheid.
Fietsen kan ook leuk zijn zoals vandaag,en het zweet hoeft niet altijd dik op mijn voorhoofd te staan. Met een temperatuur van 30 graden,een klein briesje,een redelijke asfaltweg en weinig hoogte meters is het bijna een rustdag te noemen. 2 Nachten verblijf ik in Liberia en ben de enigste gast in dit hostel. Het hoogseizoen begint hier pas in november,daarom is het nu zo rustig. Ook nu een beetje van de prijs af kunnen krijgen,en daarvan heb ik voortreffelijk gegeten in het prima restaurant dat bij dit hostel hoorde.
80 Kilometer ben ik nog verwijderd van Nicaragua als ik woensdagmorgen weer op weg ga. Ook vandaag weer een ontspannend dagje fietsen tot in La Cruz. Buiten 1 lekke achter band en een regenbui van 4uur is er verder weinig gebeurd vandaag. Goedkoop hostelletje voor de nacht en dan morgen de resterende 20 kilometer naar de Grens van Nicaragua.
De laatste kilometers naar de grens is het een beetje heuvelachtiger en dan ben ik aan de vrij drukke grens van Nicaragua. Veel vrachtauto's staan hier al uren lang te wachten om de grens over te mogen,en ook voor mij is het even zoeken waar ik mijn stempeltjes kan gaan halen.
Nog wat dollars wisselen voor Nicaroaanse cordobas en deze jongen fietst land nummer 9 al weer binnen. Prachtige asfaltweg,maar in de dorpjes is het wel een stuk armoediger als in Costa Rica,het is er wel een stuk goedkoper. Na enige kilometers verschijnt langzaam,aan de rechterkant ,het grote zoetwatermeer van Nicaragua,met daarin het eiland Ometepe. Dit eiland wordt gevormd door 2 vulkanen,en op dit eiland ga ik een poosje vertoeven. In het havenplaatsje San Jorge ga ik de boot op naar Moyogalpa. Ik neem mijn intrek in het hostel dat luisterd naar de naam Yogi Bear. Er is één kamer met airco en die is voor mij.
Achteraf gezien ben ik een beetje opgelicht met het wisselen aan de grens. Eigen schuld moet ik maar beter opletten,ik wist ook niet wat de koers was ,en ben voor een paar tientjes belazerd. Nou ja weer een wijze les geleerd,altijd blijven opletten,ook al gebeurd er nooit iets.
Ook dit verslag is weer teneinde,en dan volgen hier nog even de statistieken voor de geïnteresseerde:
Kilometerstand: 12980. Hoogtemeters:140105.