Vervolg 21

Na een paar rustige nachtjes in Loreto is het weer tijd om een beetje te gaan fietsen. Door het droge landschap waait een stevige noorder wind, en dat is ook de richting die ik op moet. Flink moeten werken vandaag om 80 kilometer op de teller te zetten. Wel heb ik nu een prachtig uitzicht over de baai van Concepcion. Met het geluid van de zee op de achtergrond, en tussen de struiken zal ik weer best slapen na zo'n inspannende dag. De volgende dag eerst een stukje fietsen voor ik ga ontbijten uit mijn fietstas. Na 11 kilometer krijg ik een mooi stukje strand in het vizier, ga van de weg af en rij op een zandplaat waar nog meer kampeerders staan. Hier ga ik een paar uurtjes door brengen in dit paradijsje. Beetje zwemmen, beetje luieren, muziek luisteren, en een praatje maken met de andere kampeerders. Krijg koud bier aangeboden, fruit, koekjes, kortom paradijs op aarde hier. Echter ook hier komt een eind aan en zal er nog wat gefietst moeten worden om in Mulegé te geraken. 2 Fietsers tegen gekomen. Ééntje gaat naar Nicaragua, en de andere wil volgend jaar in Patagonië zijn, dus die heeft nog tijd genoeg. In het donker, en na maar 58 kilometer, geland in het plaatsje Mulegé, vind ik het ver genoeg na zo'n prachtige dag.
De weg naar Santa Rosalia voerd mij dan weer door de cactusvelden, en dan weer langs de kust. Heel mooie route vandaag, tot in het oude mijnstadje Santa Rosalia. De mijn is gesloten maar alle oude gebouwen en werktuigen zijn nog volop te bewonderen. En dat komt dat ze hier geen donder afbreken of opruimen. Vroeger was hier ook een veerboot naar het vaste land van Mexico, maar die is ook uit de vaart genomen. Het strand heeft hier een zwarte kleur, dat komt door de mijn.
De huisjes,en winkeltjes in het centrum zijn bijna allemaal van hout, en doet een beetje wild west aan voor het oog
s'Morgens, samen met een nest motorrijders zitten ontbijten. Die maken een ritje over Baja California, en zijn daar in 3 dagen mee klaar.
Vandaag steek ik het eiland weer een keertje over, van rechts naar links.
Stukje langs de kust en dan met een steile klim naar boven. Blijft toch zeer doen aan de beentjes dat klimmen. San Ignacio is een oase in de woestijn. Door de aanwezigheid van water is dit een prachtig stukje land, waar ik op een camping de tent op ga zetten.
Als je de kikkers, padden, vogels, krekels, auto's, en de muziek buiten beschouwing laat heb ik best goed geslapen.
Na een paar klein klimmetjes verdwijnen de heuvels helemaal en maken plaats voor een plat droog landschap met alleen maar zand, hier groeit zelfs geen cactus meer. In deze zandbak moet ik ook een keer overnachten en moet ik mijn fiets gebruiken als anker voor mijn tent. Er is nog geen steen te vinden om mijn tent me te verzwaren tegen het weg waaien. De tent haringen hebben geen houvast in deze zandbak.
Alles is nog aanwezig als ik de volgende morgen alles inpak om naar
Guerrero Negro te gaan, en daar 2 nachten zal blijven.
Hier in dit gat is werkelijk geen fuck te doen, en na 2 nachten ga ik op woensdagmorgen maar weer verder, en na 88 kilometer kom ik in het dorpje Rosarito. Heel de dag maar 13 graden en veel wind. Ik had me er al op ingesteld om in mijn tent te overnachten, maar hier hebben ze ook een klein hotelletje. Dat is dan weer mazzel hebben, is wel zo prettig, slapen in een echt bed, na zo'n zware winderige en saaie dag.
Opnieuw, net als de laatste dagen, wind tegen. In het gehucht Punta prieta ga ik wat eten in een restaurantje. Nou ja, restaurant, gewoon bij de mensen in de huiskamer, bord voor de deur, 2 tafeltjes in de hoek met een paar plastic stoeltjes en dat is dan het restaurant hier. Aan de andere kant van de kamer zit gewoon heel de familie televisie te kijken. Het eten was trouwens wel lekker. Het tellertje komt niet boven de 12 kilometer per uur uit vandaag, weer zoveel wind. Vanavond verdwijn ik weer tussen de cactussen.
Vroeg op weg deze dag. s'Morgens staat er niet zo veel wind en na een pittige klim mag ik afdalen tot aan het droog gevallen meer van Chapala.
Hier ga ik rechts af en verruil het asfalt voor een slechte steenslag weg.
Dit doet mij weer denken aan de slechte wegen in Bolivia. Tot een hoogte van 750 meter klim ik, en mag dan afdalen tot de zee van Cortes en heb dan het eiland 4 keer overgestoken. Onderweg nog gestopt bij Coco's Corner om wat te drinken. Coco is een Mexicaan die al meer als 25 jaar hier in de woestijn woont, en waar je wat kunt drinken. Hij heeft wel pech
gehad met zijn gezondheid. Door de suikerziekte moet ie alle twee zijn onder benen missen, en loopt ie heel de dag op zijn knieën, of hij zit in een rolstoel. In een paar oude caravans kun je ook overnachten hier als je wilt. Maar ik ga verder tot aan de kust, en de laatste kilometers mag ik op een gloed nieuwe asfaltweg rijden. Is wel zo prettig. Rancho Grande is het dorp waar ik terecht kom tussen de struiken, en dan is het alweer donker is.
De nieuwe weg is officieel nog niet open, maar ik mag er als fietser al wel over heen. Mooie uitzichten vandaag over de blauwe zee van Cortes.
De voedertas is leeg daarom van de weg af naar het kleine dorpje Puerecitos. Hier is geen winkel om iets te kopen. Hier hebben veel Amerikanen een tweede huis. Wel is er in het haventje iets te doen, even kijken. Ze zijn jonge vissen aan het uitzetten, en er staat een soort van koud buffet voor de mensen, en voor mij ook dan natuurlijk. Zo kom ik toch nog aan eten en drinken en nog gratis ook. Terug op de weg kom ik een restaurantje tegen, even stoppen. Eten kun je er niet maar wel wat drinken. Totaal 4 mensen zitten hier binnen. Ik moet mijn verhaal weer doen en wat blijkt, de eigenaar is ook een fervent fietser, en heeft ook al een paar reisjes gemaakt op zijn fiets. De cola, het bier, en de chips is voor rekening van de eigenaar. Hij zegt, over een uurtje ga ik dicht en dan kun je hier blijven slapen in de kroeg. De laatste mensen gaan weg, ik krijg nog wat koeken en wat te drinken, en kan mijn matrasje uitrollen in het café. De deur gaat niet op slot, kan ook niet want er is geen deur, alleen een stuk touw waar eigenlijk de deur hoort.
Dat is lang geleden dat ik op zondagmorgen wakker ben geworden in de kroeg, en nog zonder kater ook. Nu naar San Felipe waar ik wel inkopen kan doen, en waar ik weer 2 nachtjes zal verblijven. Onderweg 1 restaurantje tegen gekomen en dat is net genoeg voor een ontbijtje. Werd ook wel tijd, alles was gisteren al op, en mijn maag liet zich al een tijdje horen. Na 85 kilometer rij ik San Felipe binnen, even zoeken naar een betaalbaar onderkomen, en dan kan ik weer uitrusten van de inspanningen van de afgelopen dagen. Veel cross auto's hier, er is in het weekend een soort van Parijs Dakar rally over dit schiereiland. Het is hier net de Spaanse Costa del sol, met veel Amerikanen. In het stadje zelf is niet veel te doen, en ga daarom maar na 2 nachten weer op weg naar Noord Amerika, dat nog op 200 kilometer hier van af ligt. Nog een praatje gemaakt met een Amerikaan die met een Nederlandse getrouwd is, en van een andere krijg ik nog een paar sinaasappels voor ik kan vertrekken.
Geen wind vandaag, 22 graden en dat rijdt wel een stuk prettiger over deze platte lange saaie weg. Zit ik onderweg in de berm wat te eten, stopt er een auto,stapt een man uit, is het één van de mensen die ik in de kroeg gezien heb waar ik heb liggen slapen. koud biertje wordt mij aangeboden, en zodoende zit ik s 'morgens om 10 uur al aan het bier in de berm langs de weg in Mexico. Ergens halverwege San Felipe en de Àmerikaanse grens nog een keer in de zandbak overnachten.
Zo mijn laatste dag in Mexico dan ben ik meer als 3 maanden in dit land geweest en meer als 5500 kilometer afgelegd in dit grote land, met zijn vele bergen, en mooie oude steden.
Bij de grensplaats Mexicali ga ik Noord Amerika in. Ze willen wel alles weten van mij, en waarom ik hier ben. Dan moet alles nog door de scanner maar mag dan mag ik het land binnen. Heb ik net het Spaans onder de knie, praten ze weer allemaal Engels, zo raak ik toch van slag.
Net buiten Mexicali tentje op zetten, krijg ik al controle van de grenspolitie. Moet ik weer alles uitleggen maar mag dan gaan slapen.
Ik moet wel opletten voor de illegalen zeggen ze, die proberen hier nogal eens de grens te passeren.
Niks gebeurd vannacht, geen illegalen gezien of gehoord. Wel wakker geworden van de wind,wat ging het te keer zeg, alles gelukkig heel gebleven. In de volgende stad El Centro op zoek naar een fietsenzaak voor banden en remblokken.
Helaas niet te verkrijgen. In De volgende stad, Brawley dan, ook niets.
Mezelf maar getrakteerd op Mac Donalds, de stad uit, en dan tussen groene landbouwvelden richting de stad Blythe. Mijn bivak voor de nacht is achter een opslagplaats voor campers langs de weg nummer 78.
Stevige wind tegen vandaag. Het lijkt Patagonië wel. Nu moet ik ook nog een paar zandduinen over en het waait zo hard dat de weg is onder gewaaid met zand. Er komt een sneeuwschuiver aan te pas om het zand op te ruimen. Hier is niet te fietsen en moet ik stukken lopen door het losse zand, met wind tegen. Net over de spoorlijn, bij het dorpje Glamis, draait de weg iets naar het noorden en krijg ik de wind iets in de rug, gelukkig. Regenen doet het hier maar zelden, maar net als ik hier ben krijg ik een geweldig onweer over mij heen 30 kilometer voor de plaats Blythe. In Blythe maar een hotelletje in, en de andere dag heeft bijna constant geregend. Ik ben toen maar een dag langer daar gebleven.
Amerika, alles is hier groot. Mega motorhomes, mega supermarkten, en zelfs de kilometers zijn hier 1600 meter lang. Daarom zullen ze ze wel mijlen genoemd hebben. Ik ben wel meer tijd kwijt voor ik mijn boodschappen heb, zoveel keus.
Na Blythe ga ik de Colorado rivier over, en in het plaatsje Quartzsite slaap ik vanavond op een motorhome camping. Nu moet ik de keus maken. Ga ik naar rechts richting Phoenix, of naar boven om naar de stad Las Vegas te gaan. Ik heb tijd genoeg, en eigenlijk te vroeg voor de bergen ga daarom naar boven naar Las Vegas, heb ik,dat ook weer gezien. Voor ik kan vertrekken op de camping moet ik nog mijn verhaaltje doen aan verschillende mensen, ik krijg adressen waar ik terecht kan als ik langs kom, krijg nog een warme muts cadeau, en kan dan eindelijk vertrekken. Klein beetje tegen wind, klein beetje vals plat, geen regen, 22 graden, lekker zonnetje, kortom alle ingrediënten om een stukje te fietsen. Wel een drukke weg met veel vrachtverkeer. In de grote supermarkt Walmart gisteren een nieuwe spiegel gekocht en die komt nu goed van pas. Soms is er een vluchtstrook, en Soms is er geen vluchtstrook, en met die vrachtauto's is het dan bijzonder goed uitkijken, en ga regelmatig, bij voorbaat al in de berm rijden. Na 65 kilometer arriveer ik in Parker, en daar vragen ze 35 dollar om in je eigen tent te mogen slapen, wel tussen de motorhomes. Je moet hier betalen per plaats, en het maakt dan niet uit of dat je een motorhome met aanhanger hebt van in totaal 20 meter, of dat je een tentje hebt van 2 vierkante meter. Ik ben daarom maar net buiten de camping tussen de struiken gaan slapen, slaapt net zo goed, wel een stuk goedkoper.
s'Morgens even terug naar de Mac Donalds om te wassen, en een lekker bakje koffie, en ga op,weg naar Lake Havasu Ciyt. Mooie route, eerst naar de Parker dam gaan kijken,en vervolgens langs de Colorado rivier door de bergen naar Lake Havasu City. Prachtige uitzichten onderweg over de rivier en de bergen. Lake Havasu City is een grotere plaats als dat ik gedacht had. Prachtige ligging aan het water. Hier wonen ook vele rijke mensen, en dat kun je wel zien aan de totale uitstraling van de stad.
Mooie brede fietspad voor mij alleen, mooie grote huizen. Prachtige parken, en veel winkels. Informeren bij een camping, hebben ze geen plaats voor mij, zegt die kerel, voor 20 dollar kun je daar tussen de struiken gaan liggen. Nou dat is veel geld voor helemaal niets zeg ik hem.
Net buiten de stad, aan het water, tentje neer gezet waar dat eigenlijk niet mocht, tenminste dat stond op dat bord. Maar ja, toch maar gedaan.
Geen problemen gehad, het was wel een geliefde plek voor de sportvissers die s'Morgens vroeg al aanwezig waren. Na het verlaten van Lake Havasu City, mag ik omhoog om het dal uit te komen, en na 37 kilometer kom ik aan de kruising met de interstate nummer 40. Soms moet ik over de snelweg omdat er geen andere weg is. Hier ga ik links af richting Las Vegas. Net voor de rivier verlaat ik de interstate weer om via de minder drukke weg nummer 95 verder naar boven te gaan. Na het dorp Golden Stores, een eind van de weg af rol ik mijn tentje uit voor de komende nacht.
Het volgende plaatsje is Bullhead City. Net voor dit plaatsje nog een broodje uit de tas eten. Zit ik goed en wel, komt er iemand bij mij zitten, een zwerver of zo iets. Geef die man ook een broodje en een mandarijntje, en zo zitten wij samen te ontbijten. Ik was wel vlug klaar met die kerel. Heel de tijd heeft ie zitten klagen en jammeren, niets deugde, niets was goed, kortom een zwartkijker. Daar had ik totaal geen zin in om naar dat gejammer te gaan zitten luisteren. Ik zeg ik ben er weer eens weg van en de ballen,doei. Na Bullhead City links af, over het water, en dan een hele lange klim naar boven, tot meer als 900 meter. Dat was alweer een tijdje geleden zo'n lange klim, en zo hoog. Maar niet zo steil als in Ecuador, gelukkig. Als je over de top bent mag je afdalen,zo ook ik hier. Tot aan de grote weg naar Las Vegas. Deze weg loopt dwars door de woestijn met heel in de verte, links en rechts de bergen. Verder is hier niets, alleen wind, veel wind. Met een slakke gangetje van 11/12 kilometer per uur kruip ik over deze weg. Na 95 kilometer en 1123 hoogte meters is het batterijtje leeg bij mij. Weer in mijn tent in de woestijn slapen. De laatste dag voor dat ik in Las Vegas ben is nog een zware dag voor mij. Het is iets harder gaan waaien met de wind pal in het mooie gezicht. Dus dat worden nog 100 taaie kilometers vandaag. Gelukkig gaat het ook nog omhoog, je kunt het maar gehad hebben. De laatste kilometers naar Las Vegas gaan naar beneden, en na 1 keer vragen sta ik al bij het enigste hostel hier in de stad. Hotels en motels zijn er genoeg hier, maar er is maar 1 hostel voor zover ik weet. Ook het goedkoopste onderkomen hier in de stad, en aardig wat,vooral, jonge mensen. Wel raar, rij je dagen door woestijn met je fiets, is er ineens zo'n grote stad in de woestijn. De stad hoef ik niet te beschrijven, die hebben jullie al zo vaak op televisie gezien. Wel te gek om met je fiets hier door het centrum te fietsen. Hier blijf ik een paar dagen voor ik naar de Grand Canyon vertrek. Nog even een oproepje. Bij de roulette heb ik verkeerd gegokt, alles op. Nu is mijn vraag kunnen jullie een bijdrage leveren onder het motto breng Alex Amerika door. Het Giro nummer is bekend bij mijn Jetje in Goirle. Alle giften zijn welkom en worden dankbaar aanvaard. Alvast bedankt.
Nu nog even de Lotto getallen voor de geïnteresseerde.

Kilomerstand : 21.019. Hoogtemeters : 203.742.