Vervolg 22
Door: Alex
Blijf op de hoogte en volg Alex
12 April 2014 | Verenigde Staten, Price
He he, eindelijk weer een berichtje. Was al weer lang geleden, maar in de nationale parken die ik bezocht heb, hebben ze niet overal internet.
Maar nog gezond en wel schrijf ik weer een verslagje, en dit keer uit Wellington, in de staat Utah.
Vanuit Las Vegas ga ik via de Hoover dam op weg naar de Grand Canyon, dat is nog wel een paar dagen trappen voor ik daar ben. Nog even een nieuw kookstelletje kopen en een nieuw matrasje. Na een jaar van intensief gebruik hebben ze de geest gegeven, en mogen nu rusten in de afvalbak in Las Vegas. Via de plaatsjes Henderson en Boulder City kom ik bij de Hoover dam terecht. Echt wel een groot ding die dam. Net over de dam stuur ik mijn fiets achter de vangrail het talud af om mijn nieuwe matras uit te proberen voor de nacht.
Nog even Wennen denk ik aan mijn nieuwe matrasje, heb niet zo heel goed geslapen. Komt ook wel door het verkeer dat hier langs raast.
Eerst de tassen naar boven brengen, en dan de fiets. Het talud was zo steil dat ik niet alles ineens boven kon krijgen. Één lange rechte weg tot in de plaats Kingman. Met 115 kilometers en 1169 hoogte meters, ga ik achter de Mac Donalds mijn tent opzetten. Kan ik morgen mooi toilet maken en koffie drinken in de Mac.
In Kingman, links af om een oud stukje route 66 te rijden. Gelijk al een stuk rustiger hier op deze weg. Vluchtstrookje voor mij, en aan de rechterkant wordt ik ingehaald door een goederentrein. Dat zijn hier lange treinen. 3/4 Soms wel 5 locomotieven trekken dan tot wel 140 wagons vooruit. Die treinen zijn dan meer als 2 kilometer lang, en hebben de containers 2 hoog staan. Soms zie je hier op route 66 nog wat oude glorie in de vorm van een oude benzinepomp, of een oud café. Daar staan dan oude auto's bij, en binnen staan dan allerlei spullen uit de vroeger jaren. Route 66 loopt van Chicago naar Los Angeles en werd vroeger gebruikt, om voor de winter, het koude noorden te ontvluchten, en naar het warmere zuid westen te trekken. Op een verhoogde berm, net voor Peach Spring, de tent maar weer eens opzetten.
Na een fris nachtje, hier op 1700 meter hoogte, maar weer verder naar Flagstaff. Daar probeer ik aan nieuwe remblokjes te komen, die ze niet overal hebben. Flagstaff haal ik niet in 1 dag. Net voor Williams aan de interstate 40, nog een keer in de berm overnachten, om weer een koude nacht tegemoet te gaan. Voor ik in kan pakken moet ik eerst mijn tent laten drogen. Vanacht heeft het geregend. Maar daar is wel tijd voor, om te drogen, kan ik ondertussen mijn lekke band nog repareren. Als ik in Flagstaff arriveer is het nog maar 4 graden, en totaal verkleumt van de kou, kom ik in mijn reeds geboekte hotel aan. Bij een grote fietsenzaak hebben ze de remblokken niet op voorraad, en moeten deze besteld worden. Noodgedwongen moet ik hier 4 nachten blijven voor die dingen binnen zijn. Er zat dan ook wel een weekend in.
Na 4 dagen eindelijk weer op weg, nu naar de Grand Canyon. Door heerlijk geurende naaldbossen, om de San Francisco Mountens, met als hoogste punt de Humphreys Piek, de hoogste berg van de staat Arizona, stijg ik naar een hoogte van 2450 meter. Langzaam worden de bomen minder, om na een poosje helemaal te verdwijnen. Nu ben ik op het Colorado plateau op route 180. Bij Valle komen route 180 en 64 bij elkaar, is er een benzine station, en aan de overkant van de weg woont de familie Flinstone. Nog maar een keer overnachten op een verhoogde berm voor ik het nationale park van de Grand Canyon in duik.
Nog even dit. In de benzinepomp wordt ik aangesproken door de verkoopster, en ze vraagt mij of de broek past ? Ik zeg mijn fietsbroek past prima. Nee, ik bedoel die spijkerbroek die je een paar dagen geleden hier gekocht hebt !!!! Mens ik ben hier nog nooit geweest. Dan heb je een dubbelganger. Een paar dagen geleden was hier iemand die lijkt als twee druppels water op jou. En nou komt het, die kwam uit Nederland of België en was ook op de fiets. Hoe is het mogelijk, 2 van die mooie mensen vlak bij elkaar.
12 Dollar betalen en dan mag je het park in. Eerst even de tent opzetten op de campground, en dan naar dat grote gat gaan kijken. Wat een mooi stukje natuur, werkelijk adembenemend. Volgende dag fiets gepakt, en naar de afgrond gefietst. Eigenlijk is dat niet nodig met de fiets, want er rijden shuttle bussen die je overal gratis naar toe brengen. 3 Routes zijn er, en om de 10 minuten komt er een bus voorbij. Ook overal gratis toiletten en drinkwater punten. Zo blijft het park verschoond van zwerf afval,en vind je ook nergens troep. Nou fiets tegen een boom, en dan maar een stuk naar benden lopen. De Colorado rivier stroomt hier ver benden in het dal, op wel 1500 meter diepte dacht ik. Na 3 uur afdalen, en nog niet beneden, is het weer tijd om naar boven te gaan. Nou is lopen wel iets anders als fietsen, en totaal gebroken kom ik weer boven aan. Na 2 dagen in een rolstoel mag ik van de dokter weer voorzichtig proberen te lopen. Wat deden mijn benen en voeten zeer zeg, niet normaal. Op de camping staan ook Jelle en Ingeborg uit België. Die maken een rondrit met de fiets van 3 maanden. Begonnen in Los Angeles en waar ze ook weer eindigen. De andere 2 dagen dat ik in het park was ben ik maar met de gratis bus gegaan, tussen de andere toeristen.
Op maandagmorgen, 24 maart, verlaat ik het park weer. Je hebt nog talloze uitzichtpunten voor je bij de uitgang bent, en die ik ook allemaal ga bekijken. Moet ik toch nog stiekem een keer tussen de bomen van het park overnachten, wat eigenlijk verboden is. Maar als ze mij niet zien, en de vele dieren hier niet met hun lompe hoeven op mijn tent en fiets trappen, is er niets aan de hand.
Niets gebeurd vannacht, en wakker geworden van de vogeltjes. Dat is ook alles wat je hoort hier. Buiten het park nog een paar uitzichtpunten en daar kom ik Jelle en Ingeborg weer tegen. Samen rijden we naar de R.V. Camping in Camerron, gaan op 1 plek staan en kunnen zo de kosten delen. Veel vroeger als ik zijn de 2 Belgen al wakker. Als ik mij tent uit kom zie ik ze nog net wegrijden. 2 uur later rij ik ze achterna, maar zal ze wel niet meer inhalen. Met een stevige wind in de rug naar de stad Page. Bij Gap rechtsaf een berg op, ga ik bijna onderuit dor de wind die hier wel van alle kanten lijkt te komen. Gelukkig draait de weg weer naar links en heb de harde wind tot bijna in Page lekker in mijn rug. Nergens een beschutte plek te vinden om mijn boterham op te eten, dan maar door tot in Page. 130 kilometer en 1021 hoogte meters brengen mij vandaag in Page, alwaar ik een hotelletje neem . Het waait veel te hard om de tent op te zetten. Dan maar tussen 4 muren gaan slapen.
Nog veel wind als ik weer vertrek de andere dag. Maar bij de Paria rivier moet er nog een camping zijn en eens kijken of dat dat gaat lukken vandaag met die wind. Onderweg nog over de Parker dam gereden,met aan de rechter kant het Powell meer. Dit meer is zo groot , dat toen de dam klaar was, in 1963, het nog 17 jaar geduurd heeft voor het meer vol was. Maar nu is het waterpeil verontrustend laag.
Na een paar zware uren arriveer ik op de camping en kan een lekkere warme douche nemen. Ook kan ik ik mijn eten, in een blokhut, uit de wind, klaar maken. Buiten is de temperatuur al tot onder het vriespunt gedaald.
Op de waranda in het zonnetje,met een kop koffie zie ik Jelle en Ingeborg weer voorbij fietsen. Zij zijn, net als ik, onderweg naar het nationale park Zion. Zij zijn,vanwege de wind, een dag langer in Page gebleven en vanmorgen heel vroeg vertrokken. Nog een babbeltje gemaakt met Marc. Een vaste bewoner van deze camping samen met zijn paard whisky. Marc zwerft samen met zijn paard al jaren door de omgeving hier, een echt vrijbuiter, met nog maar een paar tanden in zijn mond een markant figuur. Tussen rode rotspartijen klim ik langzaam uit het dal van de Paria rivier en kom weer op een open hoog vlakte te rijden, met gelukkig minder wind als de afgelopen dagen. In de plaats Kanab gaan de tent haringen weer de grond in om de nacht door te brengen.
Nog 1 dag fietsen voor ik in het nationale park Zion ben. Onderweg nog in een grot gaan kijken met gekleurde stenen en poot afdrukken van dinosaurussen. In het dorpje Mount Carmel ga ik links af de 9 op naar Springdale in nationaal park Zion. Mooie binnen komst in dit park, met zijn prachtige rotspartijen. Zelfs de weg hebben ze een rode kleur gegeven, past ie beter bij de kleuren van de natuur. 2 tunnels liggen er op mijn route. De eerste mag ik wel door met mijn fiets, die is maar een paar honderd meter lang. Maar de tweede mag ik niet door op mijn fiets, en moet ik een lift zien te regelen. Dat is snel geregeld, vraagt er iemand waar ik vandaan kom en waar ik naar toe ga. Hij bied mij aan om mij met mijn fiets dor de tunnel te brengen. Lange tunnel, en geen verlichting, was inderdaad linke soep geweest om daar door heen te fietsen. Aan de andere kant, via een paar haarspeldbochten naar beneden naar de camping. Camping volle bak, geen plaats ! Maar bij de info staat er iemand naast mij en ik mag bij hun op de plek ook mijn tent opzetten, en mag ook nog mee eten. Morgenvroeg gaan zij weer naar huis en heb ik 1 nacht gratis een plaats. Een paar mooie wandelingen gemaakt in dit park. Niet te gek gedaan zodat ik de andere dag ook nog kon lopen. Wel koud hier met elke nacht temperaturen ver onder nul. Na 3 nachten vertrek ik ook hier weer om naar Bryce Canyon te gaan, moet ook heel mooi zijn. Via de haarspeldbochten kom ik weer bij de tunnel uit waar ik niet door heen mag op de fiets. Nu duurt het wel iets langer voor ik een lift krijg. In de kou verder omhoog met een zere linker knie. Op de splitsing bij Mount Carmel doet mijn knie zo zeer, en is het zo koud dat ik hier een motelletje in duik om de zaak niet te forceren, en hoop dat het morgen beter gaat. Met de knie gaat het de andere dag beter, maar met de temperaturen niet. Het heeft zelfs een beetje gesneeuwd vannacht, en met een ijzig koude noorder wind is het moeilijk afscheid nemen van mijn warme kamer. Tot een hoogte van 2300 meter moet ik omhoog,waar een benzine pomp is. Zit ik net binnen begint het goed te sneeuwen, en wacht ik binnen bij de kachel maar tot het wat minder wordt. Flink ingepakt ga ik, na een poos, weer buiten spelen tot in het dorpje Hatch. Hier is op 1 motelletje na nog alles gesloten, de prijs is vrij hoog voor een kamer. Ook hebben ze er een camping bij waar ik gratis mijn tent neer mag zetten. Ik ben er de enigste gast hier op de camping. Als ik goed en wel in mijn tent zit begint het buiten weer te sneeuwen en hoop maar dat de sneeuw niet in mijn tent komt. Door de kou vaak wakker geweest vannacht, en in het eerste beste restaurantje wat open is duik ik naar binnen, en ga bijna in de kachel zitten om mijn handen en voeten te laten ontdooien. Als alles weer normaal functioneert even de laatste kilometers afleggen naar Bryce Canyon. Hier in het park is er ook maar 1 camping open waar ik voor 15 dollar per nacht in mijn tent mag liggen, Bryce Canyon ligt op 2400 meter hoogte en ook hier is het behoorlijk koud, vooral s'nachts is het met -6 behoorlijk koud. Ook hier weer verschillende wandelingen gemaakt. En ik mag wel zeggen dat dit één van de mooiste parken is die ik gezien heb, getuige de foto's die ik er bij plaats. Jelle en Ingeborg staan ook op dezelfde camping als ik, en blijven hier ook een paar nachten. Heb ik wat hout gesprokkeld om s'avonds een kampvuurtje te maken, komt de parkwachter vertellen dat ik het gesprokkelde hout niet mag op stoken. Alleen het hout dat ze bij de winkel verkopen mag gestookt worden. Maar als het donker is gaat toch de vlam in het gesprokkelde hout, wat overigens wel prima brand. Na 3 koude nachten hou ik het hier ook voor gezien en ga het park verlaten om af te dalen naar het lager gelegen plaatsje Escalante, waar het op 1700 meter hoogte al een stuk warmer is. En volgens de weerberichten gaat de temperatuur overal omhoog, vindt ik wel prettig. Camping met douche opgezocht, want dat was er niet bij in Bryce Canyon, en lekker gedoucht,was wel nodig aan de reacties van de andere mensen te zien.
Eindelijk, na bijna 3 weken niet met kou wakker geworden, maar met een lekker zonnetje. Jelle en Ingeborg komen ook nog binnen vallen, ze hebben mijn fiets zien staan, we drinken wat ,en nemen dan afscheid. Nu zal ik ze wel niet meer zien want zij blijven hier een paar dagen. Na mijn inkopen de berg op naar het plaatsje Boulder. Boven op de berg heb je een prachtig uitzicht over het dal waar ook de Escalante rivier door heen stroomt. Even kijken en wat eten op dit mooie punt, hoor ik ook Nederlands praten. 2 Echtparen uit Enschede brengen ook 2 campers van Chicago naar, ik dacht Los Angeles. Het zijn Henk en Gineke, en Maarten en Yvonne. Leuk praatje mee gemaakt, en een paar foto's gemaakt. Even uitwisselen van een email adres, wat nog niet zo makkelijk was omdat ik er niet op kon komen, gaan zij weer op weg en ga ik ook mijn weg vervolgen naar Boulder. Mooie afdaling naar de Escalante rivier, tussen steile rotsen en de rivier hebben ze ook nog een plaatsje voor de weg kunnen vinden. Zoals altijd, na de afdaling moet er weer geklommen worden, en nu tot een stijging van 14 procent. Zonder afstappen boven gekomen, vind ik wel knap van mezelf. In Boulder wat drinken en rusten, om dan verder omhoog te gaan over deze bergpas. Op 2700 meter hoogte kampement maken voor de nacht tussen de bomen aan deze zeer rustige weg. Wel fris maar niet meer zo verdommens koud als de afgelopen weken heb ik prima geslapen.
Voor ik aan de top ben nog bijna 300 meter omhoog tot bijna 3000 meter hoogte voor ik mag gaan afdalen. De campgrounds onderweg zijn nog allemaal gesloten, en gaan pas in mei open. In Torrey, waar de weg nummer 9 samen komt met weg nummer 24, ga ik rechts af naar Fruita.
Hier is een camping in een oude boomgaard, waar je tussen de fruitbomen kunt kamperen. Ook alles vol, maar de oplossing dient zich weer vanzelf aan. Er staat een oudere man met zijn fiets bij de ingang, en van hem mag ik mijn tent bij zijn camper neer zetten. De plaatsen zijn hier zo groot daar passen nog wel 10 tenten op. Dit keer is het een ouder echtpaar uit Canada, die ook de winterse kou ontvlucht zijn, en hier rond reizen. En weer mag deze jonge gratis camperen en wordt er gratis voedsel aan hem verstrekt. Ook hier is het bijzonder mooi, maar de volgende dag ga ik toch maar op weg. Als ik overal, waar het mooi is, een paar dagen blijf ben ik niet voor september thuis.
Langs de fremont rivier laat ik langzaam de bergen achter mij, om plaats te maken voor grijze zandduinen. Langzaam naar beneden en met een rug windje gaan de kilometers snel vandaag. In Hanksville links af de 24 blijven volgen naar Green river. Grote open vlakte met totaal niets. Na 156 kilometers beland ik in Green River op een camping. Lekker opgeschoten vandaag, met dat rugwindje.
Van uit Green River een paar kilometer terug over de interstate, dan rechts af de 6/191 op naar Price. Wat gisteren mijn vriend was is vandaag mijn vijand namelijk de wind. Ook gaat het hier omhoog en is het een taaie dag voor mij. Het snelheidsmetertje komt niet boven de 12 uit, en dan duurt het lang voor je er 100 kilometer op hebt zitten. 10 kilometer voor de stad Price ligt Wellington. Het begint al te schemeren als ik hier binnen rij. Links van mij een R.V.park waar ze voor 13 dollar ook een paar plaatsen voor tenten hebben. Hier maar gestrand dan. Heel de camping voor mij alleen, gratis koffie, douches, zwembad en een zeer goede internet verbinding hebben ze hier. 2 Nachten zal ik hier verblijven, kan ik mijn blog bijwerken, en mijn knieën wat rust gunnen.
Lekker buiten in het zonnetje zitten typen. Zo dat was weer een heel verhaal na 5 weken. Ik probeer het volgende verslag eerder te brengen, zit ik ook niet zo lang achter mijn iPad te werken. Volgende verslag zal al uit Canada komen denk ik. Dan gaat het al opschieten. Is nog wel een groot land Canada om daar door heen te fietsen, maar dat moet ook wel lukken. Het einde komt langzaam in zicht. Ik begin er ook wel een beetje naar uit te kijken om iedereen weer te ontmoeten. Nog een dikke 3 maanden dan is mijn avontuur teneinde. Maar eerst eventjes nog afmaken, waar ik aan begonnen ben.
Dan volgen nu nog de getallen.
Kilometerstand: 22.677. Hoogtemeters: 219.635.
Maar nog gezond en wel schrijf ik weer een verslagje, en dit keer uit Wellington, in de staat Utah.
Vanuit Las Vegas ga ik via de Hoover dam op weg naar de Grand Canyon, dat is nog wel een paar dagen trappen voor ik daar ben. Nog even een nieuw kookstelletje kopen en een nieuw matrasje. Na een jaar van intensief gebruik hebben ze de geest gegeven, en mogen nu rusten in de afvalbak in Las Vegas. Via de plaatsjes Henderson en Boulder City kom ik bij de Hoover dam terecht. Echt wel een groot ding die dam. Net over de dam stuur ik mijn fiets achter de vangrail het talud af om mijn nieuwe matras uit te proberen voor de nacht.
Nog even Wennen denk ik aan mijn nieuwe matrasje, heb niet zo heel goed geslapen. Komt ook wel door het verkeer dat hier langs raast.
Eerst de tassen naar boven brengen, en dan de fiets. Het talud was zo steil dat ik niet alles ineens boven kon krijgen. Één lange rechte weg tot in de plaats Kingman. Met 115 kilometers en 1169 hoogte meters, ga ik achter de Mac Donalds mijn tent opzetten. Kan ik morgen mooi toilet maken en koffie drinken in de Mac.
In Kingman, links af om een oud stukje route 66 te rijden. Gelijk al een stuk rustiger hier op deze weg. Vluchtstrookje voor mij, en aan de rechterkant wordt ik ingehaald door een goederentrein. Dat zijn hier lange treinen. 3/4 Soms wel 5 locomotieven trekken dan tot wel 140 wagons vooruit. Die treinen zijn dan meer als 2 kilometer lang, en hebben de containers 2 hoog staan. Soms zie je hier op route 66 nog wat oude glorie in de vorm van een oude benzinepomp, of een oud café. Daar staan dan oude auto's bij, en binnen staan dan allerlei spullen uit de vroeger jaren. Route 66 loopt van Chicago naar Los Angeles en werd vroeger gebruikt, om voor de winter, het koude noorden te ontvluchten, en naar het warmere zuid westen te trekken. Op een verhoogde berm, net voor Peach Spring, de tent maar weer eens opzetten.
Na een fris nachtje, hier op 1700 meter hoogte, maar weer verder naar Flagstaff. Daar probeer ik aan nieuwe remblokjes te komen, die ze niet overal hebben. Flagstaff haal ik niet in 1 dag. Net voor Williams aan de interstate 40, nog een keer in de berm overnachten, om weer een koude nacht tegemoet te gaan. Voor ik in kan pakken moet ik eerst mijn tent laten drogen. Vanacht heeft het geregend. Maar daar is wel tijd voor, om te drogen, kan ik ondertussen mijn lekke band nog repareren. Als ik in Flagstaff arriveer is het nog maar 4 graden, en totaal verkleumt van de kou, kom ik in mijn reeds geboekte hotel aan. Bij een grote fietsenzaak hebben ze de remblokken niet op voorraad, en moeten deze besteld worden. Noodgedwongen moet ik hier 4 nachten blijven voor die dingen binnen zijn. Er zat dan ook wel een weekend in.
Na 4 dagen eindelijk weer op weg, nu naar de Grand Canyon. Door heerlijk geurende naaldbossen, om de San Francisco Mountens, met als hoogste punt de Humphreys Piek, de hoogste berg van de staat Arizona, stijg ik naar een hoogte van 2450 meter. Langzaam worden de bomen minder, om na een poosje helemaal te verdwijnen. Nu ben ik op het Colorado plateau op route 180. Bij Valle komen route 180 en 64 bij elkaar, is er een benzine station, en aan de overkant van de weg woont de familie Flinstone. Nog maar een keer overnachten op een verhoogde berm voor ik het nationale park van de Grand Canyon in duik.
Nog even dit. In de benzinepomp wordt ik aangesproken door de verkoopster, en ze vraagt mij of de broek past ? Ik zeg mijn fietsbroek past prima. Nee, ik bedoel die spijkerbroek die je een paar dagen geleden hier gekocht hebt !!!! Mens ik ben hier nog nooit geweest. Dan heb je een dubbelganger. Een paar dagen geleden was hier iemand die lijkt als twee druppels water op jou. En nou komt het, die kwam uit Nederland of België en was ook op de fiets. Hoe is het mogelijk, 2 van die mooie mensen vlak bij elkaar.
12 Dollar betalen en dan mag je het park in. Eerst even de tent opzetten op de campground, en dan naar dat grote gat gaan kijken. Wat een mooi stukje natuur, werkelijk adembenemend. Volgende dag fiets gepakt, en naar de afgrond gefietst. Eigenlijk is dat niet nodig met de fiets, want er rijden shuttle bussen die je overal gratis naar toe brengen. 3 Routes zijn er, en om de 10 minuten komt er een bus voorbij. Ook overal gratis toiletten en drinkwater punten. Zo blijft het park verschoond van zwerf afval,en vind je ook nergens troep. Nou fiets tegen een boom, en dan maar een stuk naar benden lopen. De Colorado rivier stroomt hier ver benden in het dal, op wel 1500 meter diepte dacht ik. Na 3 uur afdalen, en nog niet beneden, is het weer tijd om naar boven te gaan. Nou is lopen wel iets anders als fietsen, en totaal gebroken kom ik weer boven aan. Na 2 dagen in een rolstoel mag ik van de dokter weer voorzichtig proberen te lopen. Wat deden mijn benen en voeten zeer zeg, niet normaal. Op de camping staan ook Jelle en Ingeborg uit België. Die maken een rondrit met de fiets van 3 maanden. Begonnen in Los Angeles en waar ze ook weer eindigen. De andere 2 dagen dat ik in het park was ben ik maar met de gratis bus gegaan, tussen de andere toeristen.
Op maandagmorgen, 24 maart, verlaat ik het park weer. Je hebt nog talloze uitzichtpunten voor je bij de uitgang bent, en die ik ook allemaal ga bekijken. Moet ik toch nog stiekem een keer tussen de bomen van het park overnachten, wat eigenlijk verboden is. Maar als ze mij niet zien, en de vele dieren hier niet met hun lompe hoeven op mijn tent en fiets trappen, is er niets aan de hand.
Niets gebeurd vannacht, en wakker geworden van de vogeltjes. Dat is ook alles wat je hoort hier. Buiten het park nog een paar uitzichtpunten en daar kom ik Jelle en Ingeborg weer tegen. Samen rijden we naar de R.V. Camping in Camerron, gaan op 1 plek staan en kunnen zo de kosten delen. Veel vroeger als ik zijn de 2 Belgen al wakker. Als ik mij tent uit kom zie ik ze nog net wegrijden. 2 uur later rij ik ze achterna, maar zal ze wel niet meer inhalen. Met een stevige wind in de rug naar de stad Page. Bij Gap rechtsaf een berg op, ga ik bijna onderuit dor de wind die hier wel van alle kanten lijkt te komen. Gelukkig draait de weg weer naar links en heb de harde wind tot bijna in Page lekker in mijn rug. Nergens een beschutte plek te vinden om mijn boterham op te eten, dan maar door tot in Page. 130 kilometer en 1021 hoogte meters brengen mij vandaag in Page, alwaar ik een hotelletje neem . Het waait veel te hard om de tent op te zetten. Dan maar tussen 4 muren gaan slapen.
Nog veel wind als ik weer vertrek de andere dag. Maar bij de Paria rivier moet er nog een camping zijn en eens kijken of dat dat gaat lukken vandaag met die wind. Onderweg nog over de Parker dam gereden,met aan de rechter kant het Powell meer. Dit meer is zo groot , dat toen de dam klaar was, in 1963, het nog 17 jaar geduurd heeft voor het meer vol was. Maar nu is het waterpeil verontrustend laag.
Na een paar zware uren arriveer ik op de camping en kan een lekkere warme douche nemen. Ook kan ik ik mijn eten, in een blokhut, uit de wind, klaar maken. Buiten is de temperatuur al tot onder het vriespunt gedaald.
Op de waranda in het zonnetje,met een kop koffie zie ik Jelle en Ingeborg weer voorbij fietsen. Zij zijn, net als ik, onderweg naar het nationale park Zion. Zij zijn,vanwege de wind, een dag langer in Page gebleven en vanmorgen heel vroeg vertrokken. Nog een babbeltje gemaakt met Marc. Een vaste bewoner van deze camping samen met zijn paard whisky. Marc zwerft samen met zijn paard al jaren door de omgeving hier, een echt vrijbuiter, met nog maar een paar tanden in zijn mond een markant figuur. Tussen rode rotspartijen klim ik langzaam uit het dal van de Paria rivier en kom weer op een open hoog vlakte te rijden, met gelukkig minder wind als de afgelopen dagen. In de plaats Kanab gaan de tent haringen weer de grond in om de nacht door te brengen.
Nog 1 dag fietsen voor ik in het nationale park Zion ben. Onderweg nog in een grot gaan kijken met gekleurde stenen en poot afdrukken van dinosaurussen. In het dorpje Mount Carmel ga ik links af de 9 op naar Springdale in nationaal park Zion. Mooie binnen komst in dit park, met zijn prachtige rotspartijen. Zelfs de weg hebben ze een rode kleur gegeven, past ie beter bij de kleuren van de natuur. 2 tunnels liggen er op mijn route. De eerste mag ik wel door met mijn fiets, die is maar een paar honderd meter lang. Maar de tweede mag ik niet door op mijn fiets, en moet ik een lift zien te regelen. Dat is snel geregeld, vraagt er iemand waar ik vandaan kom en waar ik naar toe ga. Hij bied mij aan om mij met mijn fiets dor de tunnel te brengen. Lange tunnel, en geen verlichting, was inderdaad linke soep geweest om daar door heen te fietsen. Aan de andere kant, via een paar haarspeldbochten naar beneden naar de camping. Camping volle bak, geen plaats ! Maar bij de info staat er iemand naast mij en ik mag bij hun op de plek ook mijn tent opzetten, en mag ook nog mee eten. Morgenvroeg gaan zij weer naar huis en heb ik 1 nacht gratis een plaats. Een paar mooie wandelingen gemaakt in dit park. Niet te gek gedaan zodat ik de andere dag ook nog kon lopen. Wel koud hier met elke nacht temperaturen ver onder nul. Na 3 nachten vertrek ik ook hier weer om naar Bryce Canyon te gaan, moet ook heel mooi zijn. Via de haarspeldbochten kom ik weer bij de tunnel uit waar ik niet door heen mag op de fiets. Nu duurt het wel iets langer voor ik een lift krijg. In de kou verder omhoog met een zere linker knie. Op de splitsing bij Mount Carmel doet mijn knie zo zeer, en is het zo koud dat ik hier een motelletje in duik om de zaak niet te forceren, en hoop dat het morgen beter gaat. Met de knie gaat het de andere dag beter, maar met de temperaturen niet. Het heeft zelfs een beetje gesneeuwd vannacht, en met een ijzig koude noorder wind is het moeilijk afscheid nemen van mijn warme kamer. Tot een hoogte van 2300 meter moet ik omhoog,waar een benzine pomp is. Zit ik net binnen begint het goed te sneeuwen, en wacht ik binnen bij de kachel maar tot het wat minder wordt. Flink ingepakt ga ik, na een poos, weer buiten spelen tot in het dorpje Hatch. Hier is op 1 motelletje na nog alles gesloten, de prijs is vrij hoog voor een kamer. Ook hebben ze er een camping bij waar ik gratis mijn tent neer mag zetten. Ik ben er de enigste gast hier op de camping. Als ik goed en wel in mijn tent zit begint het buiten weer te sneeuwen en hoop maar dat de sneeuw niet in mijn tent komt. Door de kou vaak wakker geweest vannacht, en in het eerste beste restaurantje wat open is duik ik naar binnen, en ga bijna in de kachel zitten om mijn handen en voeten te laten ontdooien. Als alles weer normaal functioneert even de laatste kilometers afleggen naar Bryce Canyon. Hier in het park is er ook maar 1 camping open waar ik voor 15 dollar per nacht in mijn tent mag liggen, Bryce Canyon ligt op 2400 meter hoogte en ook hier is het behoorlijk koud, vooral s'nachts is het met -6 behoorlijk koud. Ook hier weer verschillende wandelingen gemaakt. En ik mag wel zeggen dat dit één van de mooiste parken is die ik gezien heb, getuige de foto's die ik er bij plaats. Jelle en Ingeborg staan ook op dezelfde camping als ik, en blijven hier ook een paar nachten. Heb ik wat hout gesprokkeld om s'avonds een kampvuurtje te maken, komt de parkwachter vertellen dat ik het gesprokkelde hout niet mag op stoken. Alleen het hout dat ze bij de winkel verkopen mag gestookt worden. Maar als het donker is gaat toch de vlam in het gesprokkelde hout, wat overigens wel prima brand. Na 3 koude nachten hou ik het hier ook voor gezien en ga het park verlaten om af te dalen naar het lager gelegen plaatsje Escalante, waar het op 1700 meter hoogte al een stuk warmer is. En volgens de weerberichten gaat de temperatuur overal omhoog, vindt ik wel prettig. Camping met douche opgezocht, want dat was er niet bij in Bryce Canyon, en lekker gedoucht,was wel nodig aan de reacties van de andere mensen te zien.
Eindelijk, na bijna 3 weken niet met kou wakker geworden, maar met een lekker zonnetje. Jelle en Ingeborg komen ook nog binnen vallen, ze hebben mijn fiets zien staan, we drinken wat ,en nemen dan afscheid. Nu zal ik ze wel niet meer zien want zij blijven hier een paar dagen. Na mijn inkopen de berg op naar het plaatsje Boulder. Boven op de berg heb je een prachtig uitzicht over het dal waar ook de Escalante rivier door heen stroomt. Even kijken en wat eten op dit mooie punt, hoor ik ook Nederlands praten. 2 Echtparen uit Enschede brengen ook 2 campers van Chicago naar, ik dacht Los Angeles. Het zijn Henk en Gineke, en Maarten en Yvonne. Leuk praatje mee gemaakt, en een paar foto's gemaakt. Even uitwisselen van een email adres, wat nog niet zo makkelijk was omdat ik er niet op kon komen, gaan zij weer op weg en ga ik ook mijn weg vervolgen naar Boulder. Mooie afdaling naar de Escalante rivier, tussen steile rotsen en de rivier hebben ze ook nog een plaatsje voor de weg kunnen vinden. Zoals altijd, na de afdaling moet er weer geklommen worden, en nu tot een stijging van 14 procent. Zonder afstappen boven gekomen, vind ik wel knap van mezelf. In Boulder wat drinken en rusten, om dan verder omhoog te gaan over deze bergpas. Op 2700 meter hoogte kampement maken voor de nacht tussen de bomen aan deze zeer rustige weg. Wel fris maar niet meer zo verdommens koud als de afgelopen weken heb ik prima geslapen.
Voor ik aan de top ben nog bijna 300 meter omhoog tot bijna 3000 meter hoogte voor ik mag gaan afdalen. De campgrounds onderweg zijn nog allemaal gesloten, en gaan pas in mei open. In Torrey, waar de weg nummer 9 samen komt met weg nummer 24, ga ik rechts af naar Fruita.
Hier is een camping in een oude boomgaard, waar je tussen de fruitbomen kunt kamperen. Ook alles vol, maar de oplossing dient zich weer vanzelf aan. Er staat een oudere man met zijn fiets bij de ingang, en van hem mag ik mijn tent bij zijn camper neer zetten. De plaatsen zijn hier zo groot daar passen nog wel 10 tenten op. Dit keer is het een ouder echtpaar uit Canada, die ook de winterse kou ontvlucht zijn, en hier rond reizen. En weer mag deze jonge gratis camperen en wordt er gratis voedsel aan hem verstrekt. Ook hier is het bijzonder mooi, maar de volgende dag ga ik toch maar op weg. Als ik overal, waar het mooi is, een paar dagen blijf ben ik niet voor september thuis.
Langs de fremont rivier laat ik langzaam de bergen achter mij, om plaats te maken voor grijze zandduinen. Langzaam naar beneden en met een rug windje gaan de kilometers snel vandaag. In Hanksville links af de 24 blijven volgen naar Green river. Grote open vlakte met totaal niets. Na 156 kilometers beland ik in Green River op een camping. Lekker opgeschoten vandaag, met dat rugwindje.
Van uit Green River een paar kilometer terug over de interstate, dan rechts af de 6/191 op naar Price. Wat gisteren mijn vriend was is vandaag mijn vijand namelijk de wind. Ook gaat het hier omhoog en is het een taaie dag voor mij. Het snelheidsmetertje komt niet boven de 12 uit, en dan duurt het lang voor je er 100 kilometer op hebt zitten. 10 kilometer voor de stad Price ligt Wellington. Het begint al te schemeren als ik hier binnen rij. Links van mij een R.V.park waar ze voor 13 dollar ook een paar plaatsen voor tenten hebben. Hier maar gestrand dan. Heel de camping voor mij alleen, gratis koffie, douches, zwembad en een zeer goede internet verbinding hebben ze hier. 2 Nachten zal ik hier verblijven, kan ik mijn blog bijwerken, en mijn knieën wat rust gunnen.
Lekker buiten in het zonnetje zitten typen. Zo dat was weer een heel verhaal na 5 weken. Ik probeer het volgende verslag eerder te brengen, zit ik ook niet zo lang achter mijn iPad te werken. Volgende verslag zal al uit Canada komen denk ik. Dan gaat het al opschieten. Is nog wel een groot land Canada om daar door heen te fietsen, maar dat moet ook wel lukken. Het einde komt langzaam in zicht. Ik begin er ook wel een beetje naar uit te kijken om iedereen weer te ontmoeten. Nog een dikke 3 maanden dan is mijn avontuur teneinde. Maar eerst eventjes nog afmaken, waar ik aan begonnen ben.
Dan volgen nu nog de getallen.
Kilometerstand: 22.677. Hoogtemeters: 219.635.
-
12 April 2014 - 06:55
Donny:
Weer een mooi verslag! Het begint al op te schieten Nog een fijne en veilige laatste 3 maanden geniet er nog van.
Gr donny -
12 April 2014 - 08:05
Patrick:
Hey pa,
Begint idd lekker op te schieten, nog een paar maandjes en dan kunde weer over de (vlucht)heuvels van nederland fietsen.
Die parken zijn idd mooi om te zien, heb je goed aan gedaan om daar doorheen te rijde.
Toen het bij jou zo koud was hebben wij met jou meegeleeft hoor met onze 21 graden, maar dat heb je wel gemerkt op de skype -
12 April 2014 - 10:29
Jeannette Gloudemans:
Ha die Lex, wat heb je weer een mooi verslag geschreven,telkens leuk om te lezen. Zorg goed voor jezelf en let op je knieën. Avonturier succes en veel reisplezier ( we blijven je volgen). Xxxx -
12 April 2014 - 15:01
Lenie:
Hè Alex,
Weer genoten van je verslag en je uitleg van de route 66.
Wees zuinig op je knieën want je moet nog een héél eind.
September is dichtbij, kijk er naar uit je verhalen te horen,xxxmrlnxxx Lenie -
12 April 2014 - 15:52
Peter Loots:
Met veel plezier lees ik je verhalen. Wat en fantastisch avontuur zeg. Chapeau -
12 April 2014 - 21:55
Jeannette Emmen:
Hoi Alex wat ben je toch een kanjer !! Vind het erg leuk om
iedere keer te lezen wat je zoal mee maakt. Nog effe en je bent weer
terug in goirle! We missen je wel hoor. Pas goed op je zelf en gezond
Weer thuis groetjes van ons xxx
-
13 April 2014 - 11:09
Ton:
Hai Alex wat een mooie foto's van de natuurparken, en daar doorheen te rijden. Maar ook wat een temperatuur , zo laag , dat lijkt me helemaal niets, maar in Canada zal het niet veel warmer zijn denk ik. We zijn daar in mei/juni geweest en we stonden ook op met sneeuw. Maar ja we sliepen in hotels en niet in een tent dus dat was effe wat anders. Je hebt wel weer veel meegemaakt, als ik het lees heb je er nog steeds zin in alleen lonkt het einddoel nu. Zou ik ook hebben als ik al zo lang van huis ben. Je gaat nog wel een paar mooie parken zien, of ga je niet door het Yellowstone,
hoop dat je nog een paar mooie foto's kunt maken en de kou voor kunt blijven met je fietsie,
Alex nog veel warme dagen gewenst de komende dagen en hou je taai,
groeten Ton -
14 April 2014 - 12:28
Jan De Witte:
hoi alex, wat een geluk heb jij ! de halve wereld rondfietsen, veel zien, veel mensen tegenkomen. ik ben een beetje jaloers, maar ik zal het je niet na doen. ik vind het bijzonder knap van jou. een buitengewone prestatie. de westkust van USA ik ook graag nog eens bezoeken. ik wacht op jouw verhalen. nog een stukje fietsen naar canada en dan Alaska. alex houdt vol ! we zien je graag weer terug in de zomer. naast een standbeeld van irene wust kunnen we dan ook eentje maken van ALEX VAN HELVOIRT. Goirle zal trost zijn. succes en de groeten. jan de witte -
14 April 2014 - 13:00
Je Lieve Vrouwtje.:
De verhalen van je worden lijkt wel steeds langer maar niet minder spannend om te lezen hoor ik geniet er steeds van als ik ze lees. Ik ben nu de maanden wel aan het aftellen hoor maar dat eventjes houd ik ook nog wel vol. Ik wacht in ons mooie huisje op jouw thuiskomst. Ik hou heeeeeeeel veel van jouw.
Je vrouwtje.
xxxxxxxxx -
15 April 2014 - 21:52
Peter En Joanny :
Hallo Alex,
Het was weer heel leuk om je verslag te lezen,zeker omdat wij ook in de Grand Canyon,Las Vegas en Brice Canyon geweest zijn. De Brice Canyon heb ik met een brok in mijn keel gestaan, wat is de natuur daar prachtig zeg. Het Zion park zijn wij s'avonds laat door gereden met de camper,jammer hebben we niet veel van gezien. Wij zijn er toen eind augustus begin september door gereden.
Het is bijna Pasen hier en ook bijna jou verjaardag en van jouw vrouwke ook bijna. Ik zal je alvast feliciteren en het xxje houd je maar tegoed als je terug bent over een paar maanden. Ik vind het nog steeds een hele prestatie van je om zo lang van huis te zijn en zoveel en zoooooo laaaang te fietsen. Blijf goed op jezelf passen( zal je wel moeten er is niemand bij die dat kan doen) De foto's zijn ook mooi.
Alex wij wensen je nog veilige kilometers en geef je beentjes en knie op tijd rust.
Groetjes Peter en Joanny Snels.xx -
16 April 2014 - 02:35
Labije & Jaarsma Jaarsma:
Dag Jet, vrouw van de fietsende hollander....De foto's krijg je zeker van ons. Op de site hebben we ze verkleind waardoor de kwaliteit minder is geworden. Maar je krijgt ze over een tijdje, als we weer in NL zijn.
Overigens, heel gaaf dat je je mannetje dit avontuur gunt!! groetjes, Gineke -
16 April 2014 - 12:34
Irene :
Hey alex, Super weer hoor , wat een avontuur . Als het straks maar weer niet saai wordt in onze kleine kikkerlandje ;-) Geniet ervan jongen en succes met de laatste "loodjes " dikke kus van de drie uit d'udent x
-
21 April 2014 - 12:08
Jan Heusinkveld:
Hallo Alex, erg leuk om al die verslagen en belevenissen van jou te lezen.
Ik ben 1 van de 4 Nederlanders die je in Puno in een restaurantje hebt ontmoet (reisverslag 9). Ik was daar met mijn dochter Joline, we hadden net een 9- daagse trektocht door de Andes gemaakt met als eindbestemming Machu Picchu.
Nu, bijna een jaar later, kwam ik bij toeval jouw reisverslagen tegen en kwamen de herinneringen vanzelf weer naar boven.
Geweldig dat je jouw droom nog altijd volgt en een fantastische tocht door de Amerika's maakt! Veel succes verder en ik hoop de komende maanden nieuwe verslagen van jou te lezen. Hartelijke groet, Jan Heusinkveld -
21 April 2014 - 21:40
Neeltjevanriel:
Hoi Alex, wederom een heel mooi verslag. Zo ik lees ging het niet vanzelf met die kou wind en ook nog sneeuw. Wat een bikkel ben je! Gelukkig komt de hulp vaak van lieve mensen op de juiste momenten als je het nodig hebt. En zo komt jan splinter door de winter.Grappig dat je zo ver van huis een dubbelganger blijkt te hebben. Hopelijk is het minder afzien momenteel voor je! Maar dat zal ik pas weten in het volgende verslag.Veel veilige fiets k.m. toegewenst met de hartelijke groetjes van Neeltje van Riel. -
22 April 2014 - 06:44
Ben Kreeftenberg:
Hallo Alex
Je laatste verslag vandaag pas gelezen en het was weer als van ouds. Geweldig allemaal wat je gezien en gedaan hebt. Je bent inderdaad de Canadese grens aan het naderen en zoals gezegt het aanbod om ons te bezoeken en een paar nachten in een bed te slapen is van kracht. Als je in de buurt van Vancouver komt laat me dat weten en als je wilt kun je bij ons langs komen, de was doen enz. Wij wonen 15 KM van de 3 grens overgangen van Vancouver, Surrey, en Aldergrove. Ik kan je daar ook komen oppikken. Je kunt ons bellen. Ons phone nummer is 604 574 7429. Goede reis verder.
Ben Kr. -
22 April 2014 - 14:33
Frans Van De Put:
Hallo Alex
Allereerst gefeliciteerd met je verjaardag.
Ik ben een beetje laat met een reactie, had je verslag al gelezen maar vergeten te reageren,
dat komt omdat ik tijdens het lezen werd weggeroepen, want ik zit al 6 weken in de verzorging omdat Mieke een nieuwe heup heeft gekregen dus thuis zat te doen. ook 6 weken niks gereden bij Peter maar ik ga volgende week weer wat doen, mooi verslag weer, het lijkt mij inderdaad heel erg mooi in die parken, kijk wel een beetje uit met je bivakkeren langs de weg, Alex veel respect voor jou prachtige prestatie hoor nou tot het volgende verslag ik kijk er weer naar uit, ik ga nu maar strijken.
Groeten Frans van de Put
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
