Vervolg 24

Als ik het hostel in Revelstoke verlaat, zie ik nog net een andere fietser de hoek omgaan. Het is Mike uit Vancouver, 7 dagen onderweg, en wil nu ook wel weer eens in een echt bed slapen, en neemt zijn intrek in het zelfde hostel als waar ik 4 nachten geweest ben. Praten, koffie drinken, en nog inkopen doen, dan is het zeer laat voor ik vertrek uit Revelstoke. Maar mooi weer, en tot half negen licht, kan ik lang door gaan. De bergen worden minder hoog, en samen met de rivier verlaat ik het hooggebergte. 85 kilometer verder in Sicamous, een padje van de weg af, en achter de struiken een mooi plekje voor mijn tent voor de komende nacht. Heerlijk als het niet meer zo koud is. En morgen weer zo'n dag hebben ze beloofd.
En, jawel, weer een lekker warm dagje. In Salmon Arm, uiteraard bij de Mac, een bakje doen, en dan naar Kamloops. In Kamloops langs Jan Steijns, als ie daar tenminste nog woont. 7 jaar geleden ben ik daar ook gewest, samen met mijn Jetje. Verschillende kennen Jan Steijns nog wel, die woonde ook in Goirle, en die reed met die grote, rode Amerikaanse truck. Is toen geëmigreerd naar Canada, naar kamloops. Via de plaatsen Sorrento, en chase, en langs de south Thompson rivier kom ik in Kamloops terecht. Bij Monte Creek van de snelweg af, en na 2 kilometer sta ik voor het huis van Jan Steijns. Helaas voor mij, Jan woont er niet meer. En de nieuwe bewoners hebben ook geen telefoonnummer, of adres van Jan. Dan maar een beetje verder mijn tent langs het spoor opgezet. Achteraf gezien niet zo'n succes. Tot 4 keer toe rechtop in mijn tent gezeten als er een trein voorbij kwam. Het was net of de trein door mijn tent ging, wat een herrie kan zo'n trein maken, en dan meer als 2 kilometer lang.
Om goed wakker te worden even douchen bij de benzinepomp. Met 12 dollar is dat niet echt goedkoop, maar wel een fijne douche, met overal sproeikoppen, en gratis handdoeken. Er is misschien ook wel een andere weg om Kamloops uit te komen, maar ik negeer het bord verboden voor fietsers, en ga via de vluchtstrook richting Vancouver. Bij het bord Merrit verlaat ik de snelweg, en over een heel rustige weg, door een mooi dal, naar Merrit. Voor Merrit, op een parkeerplaats, waar het uiteraard verboden is te kamperen, gaat ie weer tussen de struiken. Het is hier wel rustiger als langs het spoor. Maar wel wakker geworden van geritsel rond mijn tent. Ik sta dan ook tussen de struiken en het riet, tegen het water aan, en misschien is het een muis of een ander beestje. Gisteren ook een slangetje gezien van 70 centimeter. Maar zo lang ze niet in mijn tent komen vind ik het best.
Bij Merrit weer de snel weg op, berg omhoog, richting Hope. Veel troep op de vluchtstrook hier, en door die troep krijg ik 3 lekke banden vandaag. Te lang in Merrit blijven hangen, 3 lekke banden, flink moeten klimmen vandaag, en daarom is de stad Hope niet haalbaar vandaag. Dan maar weer tussen de bomen wat zoeken.
Ik ben niet zichtbaar vanaf de weg, en tussen mij en de bossen staat nog een groot hek. Wel een fijn gevoel dat de beren achter het hek zitten als ze er al zijn.
Alweer een mooie dag, nummer 5 op een rij. Het gaat nu echt op vacantie lijken. En ook de autoweg gaat door een prachtig stukje natuur, met rond om mij overal hoge bergen, en vele watervallen. Nog een flink stuk omhoog, en dan een super lange afdaling tot in Hope. Hier verlaat ik de snelweg weer, ga over het water, en vervolg mijn weg langs het water over de 7 naar Vancouver. Nu kom ik in een landbouw gebied, met grote boerderijen, en veel wel heel Nederlandse namen. Als het tijd is voor een slaapplekje is er nergens geen plaats om de tent op te zetten. Overal is alles afgezet met prikkeldraad. Het duurt dan ook lang voor ik iets gevonden heb. Dit maal onder de bomen tussen het hoge natte gras.
Voor ik mijn tent in kan pakken moet ik eerst de vele slakken verwijderen van mijn tent, en dan op weg naar Vancouver. In Mission op een grasveldje, in de zon zitten ontbijten, met uitzicht over de Fraser rivier. Nu naar Ben Kreeftenberg, in Vancouver, of eigenlijk in Surrey, een voorstad van Vancouver. Ik heb Ben een paar jaar geleden ontmoet op een camping in Nederland toen ik met mijn Jetje een rondje Nederland heb gefietst. Net over een grote brug, over de Fraser rivier, bel ik Ben op en die komt mij ophalen. Vriendelijke en gast vrije mensen Ben en zijn vrouw Truus. Ze wonen ook heel mooi. Fijn hier een paar te mogen verblijven. Mogen mijn kleren ook weer eens een wasmachine van binnen bekijken, slapen in een echt bed, en lekker en gezond eten. Met Ben ook nog Vancouver gaan bekijken, en wat andere dingetjes. Na 3 nachten is het weer tijd om op te stappen. Samen met Ben en Truus in de auto naar Squamish een waterval bekijken. Nog wat eten en drinken en dan is het echt tijd om afscheidt te nemen. Nooit leuk als je van leuke mensen en een leuke plaats afscheid moet nemen. Maar ja, wat moet dat moet, wil ik nog ooit in Alaska aankomen. Van Squamish naar Whistler.,daar is een camping. Whistler is een erg dure plaats, in 2000 zijn hier de Winterspelen geweest, en dat maakt het extra duur in dit skioord. Absurd hoge prijs vragen ze op de camping, dat ik maar besluit om ergens anders de tent te gaan plaatsen. Buiten Whistler, over een brug, rechts af een zandpad op de bossen in. Na een paar honderd meter een klein stukje gras achter een paar struiken. Maar dat is een mooi plekje voor mijn tent.
Helaas, toen ik achter de struiken kwam was de plaats al bezet door een zwarte beer. Even overlegt met dat zwarte geval, en het leek ons alle twee beter dat ik een ander plekje ging zoeken. Hij was tenslotte ook het eerste daar. Is wel even schrikken een beer van zo dicht bij. Aan het water vind ik een ander stekkie, en hang het eten goed hoog in een boom, zodat bolleke beer er niet bij kan. Met de berenspray naast mijn kussen val ik na een tijdje toch wel in slaap.
Alles is er nog de volgende dag. Over de 99 gaat het verder. Net voor Pemberton heb je de Nairn waterval. Over een mooie Bospad kom je daar terecht. Terug bij de fiets, lekke band, dan dat ding maar weer op zijn kop. Voor Pemberton een klein meertje waar ze een houten vlonder rond dat meer hebben gemaakt. Daar liggen ook een paar dames in bikini te zonnen. Mooie natuur, maar als ik er 12 keer ben langs gefietst begint het een beetje op te vallen, en dan maak ik dat ik weg kom. In Pemberton lekker op een terrasje gezeten, het was ook zo'n mooie dag vandaag. Met de wind in de rug gaat de reis verder, door een groene vallei. Maar hier is alles groen. Vandaag zit de verrassing in de staart. Nog even een bergje op, tot 15 procent stijging. Dat is lang geleden dat ik ze zo steil heb gehad. Ik ben blij als ik boven ben, en achter de schuur van de gemeente is een vlak stukje, precies groot genoeg voor mij. Geen beren hier, maar wel een paar muizen die ik heb moeten verjagen omdat ze wel erg brutaal werden.
Vandaag begint de dag met een mooie afdaling langs de Cayoosh rivier. Telkens als ik stop om een foto te maken staat er meestal ook een kamper, met daar in Nederlanders, of wel Duitsers. En allemaal onderweg van Vancouver naar Jasper en de Columbia Icefields. In Lillooet buikje weer vullen, en dan via de oude weg, over een houten brug, waar alleen voetgangers en fietsers over mogen, de stad weer verlaten. De berg op en over. Gelukkig niet zo steil als gisteren met zijn 15 procent. Maar na 125 kilometer, en ook nog meer als 1500 hoogte meters, vind ik een camping plaats aan een meertje, met wat andere camping gasten. Op een camping plaats met wat andere gasten slaap ik toch wel wat geruster als alleen ergens in een bos. De dorpjes liggen steeds verder uit elkaar, moet ik wel maken dat ik niet zonder eten en drinken kom te zitten. Op de kruising van de 99 met de 97, links af richting Prince George. De dorpjes worden wel minder, maar de muggen daar tegen worden steeds talrijker. Vele kleine meertjes en plassen overal, ideale broedplaatsen voor deze kleine monsters. In de plaats 100 Mile House, na 131 kilometer en 1249 hoogte meters geen camping, maar wel in de regen en omgeven door muggen. Dan maar een motelletje genomen. Was een goeie beslissing, heel de nacht regen gehad.
Om 11 uur, de andere morgen stopt het met regenen, en dan pas kom ik naar buiten om verder te gaan. Bossen, meertjes, bossen meertjes, en nog meer bossen en meertjes is vandaag het decor. En dat zal zo wel doorgaan tot mijn eind bestemming. In Williams Lake op de camping een echtpaar uit Nederland ontmoet. Die wonen al meer als 30 jaar in de staat Oregon, en zijn met de camper ook onderweg naar Alaska. Ik denk dat ze er eerder zijn als ik.
Moeilijke start van daag. Pas na de middag weg uit Williams Lake. Fris groen landschap overal, met die nieuwe blaadjes aan de bomen. Geen noemens waardige momenten vandaag. En met een zelfde landschap als gisteren kom ik na 104 kilometer in het dorpje Kersky, 20 kilometer voor Quesnel, op de camping al daar is er plaats voor mij. Ben net klaar met de tent, begint het te regenen, en dat heeft heel de nacht geduurd. Over de 97 kom ik de volgende dag niet tot in Prince George terecht. Maar sta ik voor een afgesloten camping aan het water. De fiets kan net onder de slagboom door, en op de mooie camping staat een huis waar ik aanklop. Deur wordt geopend en ik krijg toestemming om te camperen. 1 camper staat er op de camping. Omdat het niet druk is ga ik maar in het kantoortje slapen, daar zal vandaag toch wel niemand meer komen. Terwijl ik mijn matje uitrol begint het buiten hard te regenen, weer net op tijd binnen. Wel droog, maar niet geslapen. Ook de muggen vonden het buiten schijnbaar te nat, en zijn met zijn alle ook binnen gaan zitten, om mij de hele nacht wakker te houden. s'Morgens komt de beheerster kijken wat ik aan het doen ben daar. Maar was verder geen probleem.
Nu naar Prince George, waar er ook een hostel is. Gevonden, maar wat een ongezellige bedoening daar zeg. Ik was er de enigste gast, en er hing totaal geen sfeer daar. Ook de stad doet niet gezellig aan, een hoop verslaafden hangen er rond. Kortom er is niks om nog een keertje voor terug te komen naar deze stad.
Na 2 nachten ben ik blij als ik hier weer weg ben. Vanaf Prince George kun via 2 wegen naar boven toe. Of via de 97 naar Dawson Creek, de Alaska highway, of over de 16 naar Smithers, de Yellowhead highway met aansluitend de Cassiar highway. Maar op een gegeven moment bij Watson Lake komen ze toch weer bij elkaar. Ik kies voor het laatste, en ga naar Vanderhoof. Dat is wel een erg Nederlandse naam dacht ik zo. Vanderhoof ligt op 100 kilometer van Prince George, mijn doel voor vandaag. Onderweg even stoppen om wat te eten is er niet bij. Als je even stil staat komen de muggen met tientallen te gelijk om je dag te verpesten. Op,deze weg tel ik mij tweede en derde beer op mijn reis. De eerste was een heel stuk verderop in een weiland, maar de andere zat op zijn gemak aan de kant van de weg. Voor mij wel de andere kant, maar toch wel dichtbij. Ik maak een hoop herrie, maar ik denk dat hij, of zij, doof was of zo. Die zwarte bol wol bleef gewoon zitten, mij aan zitten gapen. Ik ben maar gestopt, foto gemaakt, en toen maakte het beest aanstalten om het bos in te lopen, op zijn gemak. Pas toen ben ik verder gereden. Het blijft opletten met die gasten, en je moet ze ook niet laten schrikken hebben ze mij vertelt. Net voor Vanderhoof een camping, en in de blokhut daar kan ik wel rustig eten zonder die muggen.
Ook ontbijten doe ik in die hut. Komt de eigenaar mij nog een paar zelf gebakken donuts brengen, en begint me daar toch over de bijbel te vertellen. Ho ho ho zeg ik, daar heb ik geen interesse in. Dat vond meneer niet zo leuk, en was toen ook weer snel verdwenen. Vandaag een straffe wind tegen. Het voordeel daarvan is, dat als je stil staat geen last hebt van de muggen. Langzaam gaat het wel over deze glooiende weg. Na 108 kilometer een bordje, camping rechtsaf aan het Co-op Lake. Ikke rechtsaf staat er na 700 meter weer een zwarte beer op de pad. Ik rij nog wat dichter bij, en dan verdwijnt ie tussen de bomen. 2 kilometer verderop, aan het water een paar picknicktafels, met een klein toilet gebouwtje. Dat is de plaats waar ik mijn etenstas boven op leg, zodat meneer de beer er niet bij kan. Ondanks de tegenwind nog 113 kilometer en 838 hoogte meters gemaakt.
Met het geluid van vogeltjes wakker worden is toch een stuk leuker als wakker schrikken van een voorbij denderende goederentrein. Tasje ligt ook nog op het dakje, zodat ik kan genieten van mijn ontbijt. De wind is gaan liggen, dus de muggen zijn er ook weer en die steken dwars door mijn fietskleding heen. Heb ik nog geluk dat er een zeem in de broek zit, anders hadden ze misschien ook wel in mijn ballen gestoken, en dan stond ik heel de dag aan mijn zak te krabben. Dat is natuurlijk ook geen gezicht. Als ik stil sta doe ik snel mijn regenkleding aan daar steken ze niet door heen. In Houston vind ik een plaatsje op de gesloten gemeente camping, alleen te bereiken te voet of op de fiets.
Vandaag een klein stukje naar Smithers, ook wel klein Zwitserland genoemd. Het plaatsje wordt omringd voor besneeuwde bergtoppen, en het is ook een ski-oord.
Aan het water is er een mooie gemeente camping, met warme douches en prima internet. Gelegen aan de Bakley rivier, achter een heuvel hoor je helemaal niets. Gratis stookhout voor het kampvuur, en s'avonds loopt er ook nog een eland op zijn gemak over de camping, hier noemen ze zo'n ding een Moose. 2 Nachten blijf ik hier voor ik weer verder ga.
Maandagmorgen, 2 juni, weer in het zadel op weg naar Hazelton, waar ook weer een camping is. Nog een paar beren gespot op een afstandje, allemaal zwarte tot nog toe. Bij het informatie bord van Smithers word ik aangesproken door Terry. Die staat daar op zijn zoon te wachten, die heeft een hardloop wedstrijd in Smithers gehad. Door hem ben ik uitgenodigd om daar te komen eten. Na enig zoeken heb ik zijn huis gevonden, en samen met zijn vrouw Elizabeth, en zoon Matthew, lekker zitten eten. Ik kom schijnbaar betrouwbaar over, ik mag er ook blijven slapen. Onder in de kelder hebben ze nog een bed staan. Alweer een leuk adres erbij. s'Morgens ontbijten, en met Terry, die timmerman is, nog wat rond gekeken daar in de buurt. Ook één van zijn huizen bekeken die hij gebouwd heeft. Voor ik weer de hoofdweg op ga eerst nog naar Oud Hazelton. Daar is, naast de camping, een replica van een oud Indianen dorp, inclusief een paar totempalen. Weer teug bij het info bord aan de grote weg, ontmoet ik Paul en Irma uit Nederland, uit het plaatsje Heiloo. Ook zij zijn met een camper onderweg van uit Vancouver voor een rondreis door Brits Colombia. In Kitwanga staat een groot bord, north to Alaska. Dat is de richting die ik op ga, de Casiar highway op. Op deze weg is er niet veel te krijgen aan eten, en er zijn ook niet veel campings, en zeker in het begin niet. Mijn eerste overnachting is dan ook op de enigste parkeerplaats die ik ben tegen gekomen. Toch een klein beetje een veilig gevoel hier in berenland. Nog thee gedronken met een koppel uit Tsjechië die ook onderweg zijn naar Alaska maar wel in een auto. Aan het Meziadin Lake is de eerste camping op deze weg. Nog een stevige 130 kilometer trappen. Maar ik wil er wel naar toe. Buiten bomen en meertjes is er verder niks hier in berenland te zien.
Camping Meziadin bereikt. 2 beren gezien, en 800.000 muggen. Wat zou de wereld er toch een stuk leuker uit zien zonder die krengen. Op de camping sta ik naast een jong stelletje uit Argentinië. Die zijn met zijn tweeën al meer als 2 jaar op 1 motor onderweg. Overal een beetje werken, en hebben ze weer wat geld dan gaat de reis weer verder. Zo kan het natuurlijk ook. Meziadin is eigenlijk geen dorp, het is een splitsing van wegen. Rechtsaf kun je verder naar boven, en links af kun je naar Stewart en het Amerikaanse plaatsje Hyder, in Alaska. Ik ga links af naar Stewart en Hyder. Bergje op, en bovenop een meertje waar aan de overkant een gletsjer in uit komt. Bergje af en ik ben in Stewart. Eerste camping is ook de beste en die mogen zich op mijn verblijf verheugen. Tent gezet, en dan naar Hyder in Alaska.
Dan ben ik al van Argentinie naar Alaska gefietst, en eigenlijk al een beetje klaar. Maar Hyder is een geïsoleerd stukje Alaska en je moet ook weer terug naar de Cassiar highway om verder te kunnen. Maar ik ben al wel in Àlaska geweest. Achter Hyder, in de bergen, ligt de prachtige Salomon gletsjer. De weg er naar toe is pas twee dagen open vanwege de sneeuw. Op zaterdag ga ik op de fiets naar boven. Mooie klim, en zonder mijn fietstassen een makkie. Eerst 16 kilometer asfalt en dan nog 28 kilometer onverhard. Tussen de bomen en grote sneeuwhopen door bereik ik uiteindelijk de top. Een prachtig uitzicht is mijn beloning. Ook een prachtige dag wat het weer betreft. Heerlijk hier boven op de berg, en ik blijf er ook een paar uurtjes van genieten hier boven voor ik weer naar beneden ga. Ik heb mijn moment voor de gletsjer goed gekozen, de volgende dag is het de hele dag aan het regenen en door de wolken zie je de bergen niet eens. Dan had je er niks aan gehad om naar boven te rijden. Dit is ook een omgeving waar vele koper, goud en zilver mijnen zijn. De meeste zijn echter niet meer in gebruik. Maar overal zie je nog wel de restanten van die mijnen. 3 Nachten verblijf ik op de camping, en als het morgenvroeg nog zo hard regent zullen dat er 4 worden denk ik. De reis nadert zo'n beetje zijn einde. Nu nog minder als 3000 kilometer. En dat is maar goed ook. De verhalen worden steeds langer. Straks ben ik meer aan het schrijven als aan het fietsen. En ik vind het nu ook wel lang genoeg geweest, en wil wel naar huis toe. Nog een week of 6 denk ik dat ik er weer ben.
Ik hoop dat jullie weer tevreden zijn met de info, en dan zal mijn volgende al uit Alaska komen denk ik zo, als de beren me dan nog niet opgevreten hebben. Maar dat dat zal wel mee vallen, hoop ik.
Nu nog de resultaten tot nu toe.

Kilometerstand : 27.103. Hoogtemeters : 254.683