Vervolg 19
Door: Alex
Blijf op de hoogte en volg Alex
13 Januari 2014 | Mexico, Taxco de Alarcón
Zo het is weer tijd om even bij te praten. Laatste verslag was uit San Cristobal en dat was 1 week voor Kerstmis. Hopelijk zijn jullie allemaal de feestdagen goed door gekomen, en het vuurwerk overleefd.
Woensdagmorgen tijd om weer te gaan. Eerst nog 9 kilometer klimmen en dan een afdaling van 40 kilometer. Maar wel met lange broek, dichte schoenen, handschoenen, muts en regenkleding aan. Ik ben dan ook op een hoogte van 2500 meter. Hoe meer ik afdaal, hoe warmer het wordt, en in de grote stad Tuxtla Gutiérrez zit ik al weer in mijn korte broek op de fiets, op een hoogte van nog maar 500 meter. Hier ga ik al iets zoeken voor de nacht. Het fietsen wil totaal niet lukken, ik voel me ook niet goed.
Na een slechte nacht ga ik totaal uitgeput weer op weg, er moet weer geklommen worden. Ik moet ook vaak stoppen om te drinken en de toiletpot met een bezoek vereren.
Na slechts 22 kilometer, net voor het dorp Ocozocoautla, ik heb de naam ook niet verzonnen, is er een posado waar ik wel rustig kan slapen.
Na een lange en goeie nachtrust en een stevig ontbijt gaat het een stuk beter met me. Na meer als 100 kilometer ga ik de bergen weer even verlaten om een stukje langs de kust te rijden. Tot in de stad Arriaga kom ik vandaag. De meeste kilometers heb ik over de tolweg gereden, beter asfalt, een vluchtstrook voor mij, niet zo druk, en geen bebouwing waar je wordt geremd door die hoge verkeersdrempels.
De stad Niltelpec is vandaag mijn einddoel. Hier vind ik een onderkomen met een defecte airco, en dan is het moeilijk slapen met die hitte s'Nachts. Maar onder een zeik natte handdoek heb toch nog voor een paar uurtjes mijn ogen dicht kunnen doen.
Zondag 22 december. Vandaag ga ik over het smalle stukje land dat Mexico verbind met het schiereiland van Mexico. Nou ja smal, altijd nog wel 170 kilometer breed. Hier hebben de bomen en cactussen plaats gemaakt voor de windmolens. Werkelijk duizenden en duizenden windmolens staan hier opgesteld langs de kust. De wind komt hier vanuit de bergen of van uit zee en zorgt altijd voor veel en harde wind. Maar ik heb weer eens geluk. Vandaag is het vrij windstil en kom ik goed vooruit tot in Tehuantepec. Ook hier weer 2 nachtjes verbleven. Ik zit totaal niet lekker in mijn vel. Dat het hier hard kan waaien merk ik de andere dag wel als ik door het stadje slenter. Overal staat een harde wind, die alles wat niet goed vast zit omver blaast. Had ik gisteren toch wel weer mazzel.
Dinsdagmorgen, 24 december, ga ik weer de bergen in om in de bergen te blijven tot in Mazatlán, waar ik de boot op ga naar Baja California.
Maar dat duurt dan nog wel een paar weken voor ik daar ben. Dat het hard kan waaien hier merk ik vandaag ook wel, en vooral de eerste kilometers wordt ik alle kanten in geblazen. Dan weer pal van voren, dan weer van achteren en van opzij. Goed uitkijken dus want het is ook nog vrij druk hier en vooral met vrachtverkeer, en geen vluchtstrookje voor mij, hebben ze vergeten denk ik. In het dorpje Jalapa is het tijd voor een pauze, en op dat moment wordt ik aangesproken door Peter, een oude Zwitser die hier al jaren woont. Hij nodigde mij uit om wat te drinken en te eten op zijn kosten,en daar zeg ik geen nee tegen. Uren zitten praten met die (rare) kerel wat hij allemaal mee gemaakt heeft, en dat is heel wat als de helft alleen al waar is. Ik ben de tweede fietser die hier dit jaar voorbij komt,die andere was een Italiaan is zijn verhaal. De meeste andere fietsers pakken de vlakkere en makkelijkere weg via de kust. Maar hier in de bergen is s'nachts een stuk koeler en beter om te slapen.
Na praat grage Peter ga ik nog een stukje doen verder de bergen in, en op aanraden van Peter. in het dorpje Tequisistlan, verlaat ik de hoofdweg en vond een klein hotelletje, met maar 4 kamers, om de nacht door te brengen. Dit is ook het enigste hotel in de wijde omtrek.
Eerste kerstdag: terwijl jullie bijna allemaal aan het kerstontbijt zitten is het voor mij een gewone werk(fiets)dag, en moet er hard gewerkt worden om de bergen op te komen. Het blijft toch zwaar die bergen op te komen.
En met een temperatuur ven 33 graden is het ook weer eens flink zweten, en dat heb ik nog nooit gedaan op eerste kerstdag zo veel gezweet.
57 Kilometer, en 1546 hoogte meters verder ga ik voor het eerst sinds lange tijd weer een keertje wildkamperen. De laatste keer was in Ecuador in augustus, 4 maanden geleden. Hier in deze bergen hier is het een stuk droger en zal ik niet wegspoelen als ik in mijn tent lig te slapen.
Was wel weer even wennen in mijn tent slapen, en moet ik eerlijk bekennen dat een hotelletje wel beter slaapt. Maar als er niets is moet ik wel in mijn tent gaan liggen.
Tweede kerstdag kennen ze hier niet, en alle winkeltjes zijn gewoon open, waren trouwens op eerste kerstdag ook gewoon open, de meeste althans.
Een op en neer gaande weg, tot na het dorp Totolapan is voor vandaag mijn route. Ook vandaag weer in mijn tentje overnachten. Achter een groot hek, waar ik net langs kon, vind ik een vlak plekje voor mij en mijn tent. Langs deze pad is al in geen tijden iemand langs gekomen. Alleen vanmorgen werd ik wakker gemaakt door een bestuurder van een jeep die er maar net voor bij kon, en heeft mij verder wel met rust gelaten, had die kerel ook weer geluk. Zaakje inpakken en verder naar de stad Oaxaca. Na nog 1000 hoogte meters en ook weer een leuke afdaling kom ik op een soort van hoogvlakte waar ook de stad Oaxaca op ligt.
Oaxaca uitspreken zonder x. Dit is het land waar de sterke drank Mezcal gemaakt word, van de Agave planten. Ik ben dan ook al talloze agave plantages gepasseerd, in dit droge landschap met ook veel cactussen.
Het was al weer een paar dagen geleden, maar eindelijk weer een lekke band, en in de stad Oaxaca nog 3 lekke banden. De laatste was een klapband 300 meter van mijn hostel vandaan. Ik was die rotzooi van die k.. banden nu wel zo beu, dat ik de stad niet ga verlaten voor ik nu echt goeie banden heb. De andere dag op zoek naar goeie banden en na een paar uur zoeken een speciaal gevonden zaak waar ze eindelijk echte banden verkochten. Ik was weer een gelukkig mens.
5 nachten ben ik gebleven in het hostel in Oaxaca, en heb hier nieuwjaar gevierd. Nou gevierd, te bed gelegen voor het grootste gedeelte.
Heel de maand december mijn eigen niet zo lekker gevoeld, en regelmatig futloos en aan de racekak. Ook nog op 1 januari als ik weer op weg ga, ik moet wel anders kom ik helemaal niet meer vooruit.
Na 58 kilometer en 1029 hoogte meters plaats ik mijn tentje achter een flinke heuvel aan de kant van de weg. Mijn batterijtje was helemaal op, wel vervelend, maar als het niet gaat dan gaat het niet.
Vandaag, na 23 kilometer, in de stad Nochixtlán duik ik het eerste beste hotel binnen en kruip acuut in bed. Slapen, slapen en slapen, en de volgende morgen voel ik mij een stuk beter. Aan de rand van de stad nog even wat eten en dan weer verder. Nou krijg je hier bijna bij elk eten een bakje bruine bonen erbij, wat ik ook altijd helemaal opeet. Niet dat ik het zo lekker vind maar ik heb wel wat eten nodig zo hier in de bergen. Een half uurtje na het ontbijt komt weer de buikpijn,vervelend. Ik zal vanaf nu die bonen maar eens laten staan, om maar te proberen van die buikpijn en die diarree af te komen. Na 90 kilometer, 1306 hoogte meters en 9 keer een toilet bezoek kom ik aan in Huajapan de Leon, op een hoogte van 2000 meter. Niks eten, geen trek, maar meteen te bed.
En nu ontbijt zonder bruine bonen, die mogen ze voortaan ergens instoppen waar nooit geen zon komt, om het maar eens netjes uit te drukken. Rustig aangedaan vandaag tot in Acatlán de Osorio. En dat was makkelijk te doen hier in de bergen, die gelukkig niet zo steil zijn als in Ecuador en binnen door in Panama. Als daar nog aan terug denk krijg schiet acuut weer de krampen in mijn benen. Mooi op tijd binnen in Acatlán, en het was weer een leuk ontspannen fietsdagje sinds lange tijd. En inderdaad geen bijna geen buikpijn meer. Kwam toch door die bonen denk ik.
Voor vandaag staat er iets meer op het programma als gisteren. De weg slingert zich over bergen en door valleien, begroeid met cactussen zo groot als kerkorgels. Ook staan er lange kale stelen tussen groter als lantaarnpalen. Bijna boven, op mijn laatste klim voor vandaag, staat er motorrijder aan de kant van de weg. Ik stop en vraag of dat ie problemen heeft. Nee hoor is zijn antwoord. Ik kijk alleen hoe jij naar boven komt gereden met je fiets, want die zie je hier nooit. Praatje maken, en net als ik verder wil gaan krijg ik van hem 100 peso's in mijn hand gedrukt ?
Waar is dat voor vraag ik, kun je een keertje van gaan eten is zijn antwoord. (Zie ik er dan echt zo slecht uit vraag ik me af.) pak het geld aan, klim nog een beetje naar boven, en suis dan naar beneden tot in de stad Izúcar de Matamorros. Voor 120 peso's iets gevonden en voordat geld kun je niet in je tentje kamperen.
Cuatla is mijn volgende doel. Na 61 kilometer en 609 hoogte meters rij ik de best wel grote stad Cuatla binnen, waar het ontzettend druk is.
Het is hier markt en een soort van braderie. In hotel Colon krijg ik een kamer met eindelijk een mooi uitzicht over de stad en de achterliggende bergen. 2 nachten ga ik ook hier weer vertoeven, want hoewel ik geen buikpijn meer heb veel ik me nog een beetje slap en hoop met goed eten en rusten dat ik snel weer de oude ben. Onder weg veel herrie wat mij steeds meer gaat irriteren, dat komt,denk ik, van de afgelopen weken dat ik me niet zo goed voelde.
2 Nachten in Cuatla hebben mij goed gedaan en ik ben nu onderweg naar de zilverstad Taxco, op een hoogte van 1900 meter. Voor mij is het te veel om dat in 1 dag te doen, en in het dorp Amacuzac, nog een keertje overnachten voor ik in Taxco arriveer.
Mooi bergdorp, Taxco. Nou dorp, met 65.000 inwoners is het eigenlijk geen dorp meer. Ik wordt hier raar aangekeken als ik met mijn fiets hier door deze plaats rij met zijn vele kleine steile straatjes op zoek naar een betaalbare slaapplaats. Op het centrale plein krijg ik hulp van iemand die hier bij het toeristen buro werkt en brengt mij naar het door mij uitgezochte hotel. Was inderdaad zeer moeilijk te vinden in die wir war van steegjes. Overal zijn ook hier weer winkeltjes die dit maal zilveren sieraden verkopen. Als je ergens stil staat om te kijken komen ze al naar je toe om iets proberen te verkopen. Ook als je ergens zit te eten of te drinken komen ze op je af, om iets proberen te verkopen, of om te bedelen. Ik heb het nu wel een beetje gehad met midden Amerika en Mexico, en verlang steeds meer naar Noord Amerika. Hier in Taxco blijf ook een paar dagen om goed te eten en te slapen, en sinds ik de bruin bonen van mijn menukaart geschrapt heb voel ik mij al stukken beter en heb er weer echt zin in. Vanaf nu nog ongeveer 5/6 weken en dan sta ik bij de grens van Noord Amerika, als ik er tenminste binnen mag, maar dat zien we dan wel weer.
Hier laat ik het voorlopig weer even bij, en hoop mijn volgende verslag vanaf Baja California te kunnen doen.
Kilometers : 17.447. Hoogtemeters : 177.246.
Woensdagmorgen tijd om weer te gaan. Eerst nog 9 kilometer klimmen en dan een afdaling van 40 kilometer. Maar wel met lange broek, dichte schoenen, handschoenen, muts en regenkleding aan. Ik ben dan ook op een hoogte van 2500 meter. Hoe meer ik afdaal, hoe warmer het wordt, en in de grote stad Tuxtla Gutiérrez zit ik al weer in mijn korte broek op de fiets, op een hoogte van nog maar 500 meter. Hier ga ik al iets zoeken voor de nacht. Het fietsen wil totaal niet lukken, ik voel me ook niet goed.
Na een slechte nacht ga ik totaal uitgeput weer op weg, er moet weer geklommen worden. Ik moet ook vaak stoppen om te drinken en de toiletpot met een bezoek vereren.
Na slechts 22 kilometer, net voor het dorp Ocozocoautla, ik heb de naam ook niet verzonnen, is er een posado waar ik wel rustig kan slapen.
Na een lange en goeie nachtrust en een stevig ontbijt gaat het een stuk beter met me. Na meer als 100 kilometer ga ik de bergen weer even verlaten om een stukje langs de kust te rijden. Tot in de stad Arriaga kom ik vandaag. De meeste kilometers heb ik over de tolweg gereden, beter asfalt, een vluchtstrook voor mij, niet zo druk, en geen bebouwing waar je wordt geremd door die hoge verkeersdrempels.
De stad Niltelpec is vandaag mijn einddoel. Hier vind ik een onderkomen met een defecte airco, en dan is het moeilijk slapen met die hitte s'Nachts. Maar onder een zeik natte handdoek heb toch nog voor een paar uurtjes mijn ogen dicht kunnen doen.
Zondag 22 december. Vandaag ga ik over het smalle stukje land dat Mexico verbind met het schiereiland van Mexico. Nou ja smal, altijd nog wel 170 kilometer breed. Hier hebben de bomen en cactussen plaats gemaakt voor de windmolens. Werkelijk duizenden en duizenden windmolens staan hier opgesteld langs de kust. De wind komt hier vanuit de bergen of van uit zee en zorgt altijd voor veel en harde wind. Maar ik heb weer eens geluk. Vandaag is het vrij windstil en kom ik goed vooruit tot in Tehuantepec. Ook hier weer 2 nachtjes verbleven. Ik zit totaal niet lekker in mijn vel. Dat het hier hard kan waaien merk ik de andere dag wel als ik door het stadje slenter. Overal staat een harde wind, die alles wat niet goed vast zit omver blaast. Had ik gisteren toch wel weer mazzel.
Dinsdagmorgen, 24 december, ga ik weer de bergen in om in de bergen te blijven tot in Mazatlán, waar ik de boot op ga naar Baja California.
Maar dat duurt dan nog wel een paar weken voor ik daar ben. Dat het hard kan waaien hier merk ik vandaag ook wel, en vooral de eerste kilometers wordt ik alle kanten in geblazen. Dan weer pal van voren, dan weer van achteren en van opzij. Goed uitkijken dus want het is ook nog vrij druk hier en vooral met vrachtverkeer, en geen vluchtstrookje voor mij, hebben ze vergeten denk ik. In het dorpje Jalapa is het tijd voor een pauze, en op dat moment wordt ik aangesproken door Peter, een oude Zwitser die hier al jaren woont. Hij nodigde mij uit om wat te drinken en te eten op zijn kosten,en daar zeg ik geen nee tegen. Uren zitten praten met die (rare) kerel wat hij allemaal mee gemaakt heeft, en dat is heel wat als de helft alleen al waar is. Ik ben de tweede fietser die hier dit jaar voorbij komt,die andere was een Italiaan is zijn verhaal. De meeste andere fietsers pakken de vlakkere en makkelijkere weg via de kust. Maar hier in de bergen is s'nachts een stuk koeler en beter om te slapen.
Na praat grage Peter ga ik nog een stukje doen verder de bergen in, en op aanraden van Peter. in het dorpje Tequisistlan, verlaat ik de hoofdweg en vond een klein hotelletje, met maar 4 kamers, om de nacht door te brengen. Dit is ook het enigste hotel in de wijde omtrek.
Eerste kerstdag: terwijl jullie bijna allemaal aan het kerstontbijt zitten is het voor mij een gewone werk(fiets)dag, en moet er hard gewerkt worden om de bergen op te komen. Het blijft toch zwaar die bergen op te komen.
En met een temperatuur ven 33 graden is het ook weer eens flink zweten, en dat heb ik nog nooit gedaan op eerste kerstdag zo veel gezweet.
57 Kilometer, en 1546 hoogte meters verder ga ik voor het eerst sinds lange tijd weer een keertje wildkamperen. De laatste keer was in Ecuador in augustus, 4 maanden geleden. Hier in deze bergen hier is het een stuk droger en zal ik niet wegspoelen als ik in mijn tent lig te slapen.
Was wel weer even wennen in mijn tent slapen, en moet ik eerlijk bekennen dat een hotelletje wel beter slaapt. Maar als er niets is moet ik wel in mijn tent gaan liggen.
Tweede kerstdag kennen ze hier niet, en alle winkeltjes zijn gewoon open, waren trouwens op eerste kerstdag ook gewoon open, de meeste althans.
Een op en neer gaande weg, tot na het dorp Totolapan is voor vandaag mijn route. Ook vandaag weer in mijn tentje overnachten. Achter een groot hek, waar ik net langs kon, vind ik een vlak plekje voor mij en mijn tent. Langs deze pad is al in geen tijden iemand langs gekomen. Alleen vanmorgen werd ik wakker gemaakt door een bestuurder van een jeep die er maar net voor bij kon, en heeft mij verder wel met rust gelaten, had die kerel ook weer geluk. Zaakje inpakken en verder naar de stad Oaxaca. Na nog 1000 hoogte meters en ook weer een leuke afdaling kom ik op een soort van hoogvlakte waar ook de stad Oaxaca op ligt.
Oaxaca uitspreken zonder x. Dit is het land waar de sterke drank Mezcal gemaakt word, van de Agave planten. Ik ben dan ook al talloze agave plantages gepasseerd, in dit droge landschap met ook veel cactussen.
Het was al weer een paar dagen geleden, maar eindelijk weer een lekke band, en in de stad Oaxaca nog 3 lekke banden. De laatste was een klapband 300 meter van mijn hostel vandaan. Ik was die rotzooi van die k.. banden nu wel zo beu, dat ik de stad niet ga verlaten voor ik nu echt goeie banden heb. De andere dag op zoek naar goeie banden en na een paar uur zoeken een speciaal gevonden zaak waar ze eindelijk echte banden verkochten. Ik was weer een gelukkig mens.
5 nachten ben ik gebleven in het hostel in Oaxaca, en heb hier nieuwjaar gevierd. Nou gevierd, te bed gelegen voor het grootste gedeelte.
Heel de maand december mijn eigen niet zo lekker gevoeld, en regelmatig futloos en aan de racekak. Ook nog op 1 januari als ik weer op weg ga, ik moet wel anders kom ik helemaal niet meer vooruit.
Na 58 kilometer en 1029 hoogte meters plaats ik mijn tentje achter een flinke heuvel aan de kant van de weg. Mijn batterijtje was helemaal op, wel vervelend, maar als het niet gaat dan gaat het niet.
Vandaag, na 23 kilometer, in de stad Nochixtlán duik ik het eerste beste hotel binnen en kruip acuut in bed. Slapen, slapen en slapen, en de volgende morgen voel ik mij een stuk beter. Aan de rand van de stad nog even wat eten en dan weer verder. Nou krijg je hier bijna bij elk eten een bakje bruine bonen erbij, wat ik ook altijd helemaal opeet. Niet dat ik het zo lekker vind maar ik heb wel wat eten nodig zo hier in de bergen. Een half uurtje na het ontbijt komt weer de buikpijn,vervelend. Ik zal vanaf nu die bonen maar eens laten staan, om maar te proberen van die buikpijn en die diarree af te komen. Na 90 kilometer, 1306 hoogte meters en 9 keer een toilet bezoek kom ik aan in Huajapan de Leon, op een hoogte van 2000 meter. Niks eten, geen trek, maar meteen te bed.
En nu ontbijt zonder bruine bonen, die mogen ze voortaan ergens instoppen waar nooit geen zon komt, om het maar eens netjes uit te drukken. Rustig aangedaan vandaag tot in Acatlán de Osorio. En dat was makkelijk te doen hier in de bergen, die gelukkig niet zo steil zijn als in Ecuador en binnen door in Panama. Als daar nog aan terug denk krijg schiet acuut weer de krampen in mijn benen. Mooi op tijd binnen in Acatlán, en het was weer een leuk ontspannen fietsdagje sinds lange tijd. En inderdaad geen bijna geen buikpijn meer. Kwam toch door die bonen denk ik.
Voor vandaag staat er iets meer op het programma als gisteren. De weg slingert zich over bergen en door valleien, begroeid met cactussen zo groot als kerkorgels. Ook staan er lange kale stelen tussen groter als lantaarnpalen. Bijna boven, op mijn laatste klim voor vandaag, staat er motorrijder aan de kant van de weg. Ik stop en vraag of dat ie problemen heeft. Nee hoor is zijn antwoord. Ik kijk alleen hoe jij naar boven komt gereden met je fiets, want die zie je hier nooit. Praatje maken, en net als ik verder wil gaan krijg ik van hem 100 peso's in mijn hand gedrukt ?
Waar is dat voor vraag ik, kun je een keertje van gaan eten is zijn antwoord. (Zie ik er dan echt zo slecht uit vraag ik me af.) pak het geld aan, klim nog een beetje naar boven, en suis dan naar beneden tot in de stad Izúcar de Matamorros. Voor 120 peso's iets gevonden en voordat geld kun je niet in je tentje kamperen.
Cuatla is mijn volgende doel. Na 61 kilometer en 609 hoogte meters rij ik de best wel grote stad Cuatla binnen, waar het ontzettend druk is.
Het is hier markt en een soort van braderie. In hotel Colon krijg ik een kamer met eindelijk een mooi uitzicht over de stad en de achterliggende bergen. 2 nachten ga ik ook hier weer vertoeven, want hoewel ik geen buikpijn meer heb veel ik me nog een beetje slap en hoop met goed eten en rusten dat ik snel weer de oude ben. Onder weg veel herrie wat mij steeds meer gaat irriteren, dat komt,denk ik, van de afgelopen weken dat ik me niet zo goed voelde.
2 Nachten in Cuatla hebben mij goed gedaan en ik ben nu onderweg naar de zilverstad Taxco, op een hoogte van 1900 meter. Voor mij is het te veel om dat in 1 dag te doen, en in het dorp Amacuzac, nog een keertje overnachten voor ik in Taxco arriveer.
Mooi bergdorp, Taxco. Nou dorp, met 65.000 inwoners is het eigenlijk geen dorp meer. Ik wordt hier raar aangekeken als ik met mijn fiets hier door deze plaats rij met zijn vele kleine steile straatjes op zoek naar een betaalbare slaapplaats. Op het centrale plein krijg ik hulp van iemand die hier bij het toeristen buro werkt en brengt mij naar het door mij uitgezochte hotel. Was inderdaad zeer moeilijk te vinden in die wir war van steegjes. Overal zijn ook hier weer winkeltjes die dit maal zilveren sieraden verkopen. Als je ergens stil staat om te kijken komen ze al naar je toe om iets proberen te verkopen. Ook als je ergens zit te eten of te drinken komen ze op je af, om iets proberen te verkopen, of om te bedelen. Ik heb het nu wel een beetje gehad met midden Amerika en Mexico, en verlang steeds meer naar Noord Amerika. Hier in Taxco blijf ook een paar dagen om goed te eten en te slapen, en sinds ik de bruin bonen van mijn menukaart geschrapt heb voel ik mij al stukken beter en heb er weer echt zin in. Vanaf nu nog ongeveer 5/6 weken en dan sta ik bij de grens van Noord Amerika, als ik er tenminste binnen mag, maar dat zien we dan wel weer.
Hier laat ik het voorlopig weer even bij, en hoop mijn volgende verslag vanaf Baja California te kunnen doen.
Kilometers : 17.447. Hoogtemeters : 177.246.
-
13 Januari 2014 - 01:30
Ron En Simone:
He ouwe rukker, mooi verslag weer maar vond het veel leuker je gisteren weer op Skype te hebben gesproken.
Fijn om te horen dat je na je bonenstop niet meer aan de racekak bent.
Ik vond je er gisteren weer goed uitzien (alhoewel dat kan eigenlijk niet) je klonk weer opgewekt en met die nieuwe banden gaat het helemaal goedkomen.
Zet hem op moat en als het even niet goed gaat even aan mij denken dan weet je dat het altijd slechter kan, haha
Toppie lone ranger, vele veilige km toegewenst namens ons en de kids -
13 Januari 2014 - 18:08
Irene :
Hey alex, Het begint hier onderhand knap saai te worden zonder jou dus fiets maar eens door en moakt da ge vlug thuis komt ;-) Even zonder gein ... Respect voor je jongen . xxx Irene
-
14 Januari 2014 - 02:07
Ben Kreeftenberg:
Hoi Alex
Ik hoop dat je weer wat bent opgeknapt. Het is geen lolletje om half ziek op de fietste moeten. Bij ons wordt aangeraden om in Mexico geen kraanwater maar alleen flessen water te drinken. Zelfs de flessen moet je zelf openen om te zien of de flessen dop niet is verbroken en de fles is gevuld uit de kraan. Ook bier uit een fles moet gecontroleerd worden of de dop niet is verbroken .
Zelfs sla en groenten gewassen in kraan water kan je ziek maken. Dit lijkt overdreven maar ik heb zelf ondervonden dat je overall in Mexico wordt belazerd. Ik kocht batterijen voor mijn Camera jaren geledenen en deze bleken leeg te zijn. Toen ik terug ging naar de winkel bleek het een teruggebracht pakketje te zijn die ze opnieuw probeerden te verkopen. Wees dus op je quivive in Mexico met alle mogelijke dingen. Ik weet dat alles niet altijd mogelijk is maar wees voorzichtig.
Wens je verder veel success en een gezonde verdere tocht.
Ben Kr. -
14 Januari 2014 - 11:37
Lenie:
Gelukkig Nieuwjaar Alex,
Hoop dat het nieuwe jaar beter voor je begint, laat die bruine binnen inderdaad maar staan.daar zijn onze westerse magen niet voor bedoeld.
Gr lenie -
14 Januari 2014 - 14:46
Frans Van De Put:
Hallo Alex
Allereerst de beste wensen en een gezond en veilig 2014, Tja dat is niet zo best als je aan de racekak bent.
erg vervelend maar goed te horen dat het weer beter gaat dus geen bruune bonen meer. zo ik zie op de foto,s inderdaad steile straatjes, de mensen die daar wonen zullen allemaal wel dikke kuiten hebben.
Verder oppassen met water, maar het zal wel goed komen, Alex zet hem op en tot het volgende verslag.
Groeten Frans van de Put
-
16 Januari 2014 - 09:00
Peter Maas:
Hoi Alex ik wens je de beste wensen en gezondheid in 2014 en nog veel trap kilometers weer een mooi verhaal jammer van de schijterij gelukkig weer over zo te lezen ik wens je veel succes tot het volgende verhaal mvgr peter maas -
24 Januari 2014 - 00:27
Aimé:
Hoi Alex, fijn dat je regelmatig contact hebt met Conny via jullie gezelschapsspellen met de moderne telefoons die jullie in gebruik hebben. Wij zijn toch wel regelmatig ongerust als we langere tijd niets van je vernemen. Maar, gelukkig is er dan toch weer een berichtje van je en gaat de "communicatie" zoals ik van jullie gewend ben. Kan niet wachten tot je terug bent en dit weer live te mogen meemaken. Het valt wel op dat de volgers van jouw reisverslagen steeds minder en korter reageren. Jouw voorbeeld wordt in deze toch niet zo goed opgevolgd. Ben zeer benieuwd wat je in verslag 20 gaat melden en wat voor foto's er deze keer door je worden opgezet. Hier thuis zijn ze aan het lijnen, en warempel er worden ook bruine bonen gegeten. Iedereen kan dus meegenieten en goed dat er tot nu geen ongelukken zijn gebeurd. Nog maar 2000 kilometer en dan ben je Mexico ook weer uit. Maar goed dat die Mexicanen toch bang van je zijn en je met rust gelaten hebben. Nou nog even de US passeren en Alaska staat al voor de deur. Voordat we er met zijn allen erg in hebben is je avontuur weer voorbij en kun je plannen maken voor een nieuwe uitdaging. In ieder geval heb je tijd genoeg om er nog effe over na te denken. Tot snel weer en groetjes van ons allen hier uit een toch wat kouder Tilburg. C&A en de rest. -
31 Januari 2014 - 14:03
Ton:
Hai ouwe fietser ,
effe tijd om een kleine reactie te schrijven. Ben net thuis van een wintersport, weinig sneeuw en zon, maar toch maar op de latten gestapt. Met mijn oude dag valt het allemaal ook niet meer mee.
Maar is het een beetje beter met je, een zwakte onder je leden schiet het ook niet op. Maar die bruine bonen voor ontbijt zit wel zwaar op je maag hoor, eet het hier wel eens in een Mexicaans restaurant, de helft ligt nog op het bord hoor als ik klaar ben. Het is toch wel jammer dat je zoveel regen meemaakt, als ik ergens een hekel aan heb is het dat wel, en je tent gebruik je nog soms zoals ik lees. Zie dat je nog een eind moet fietsen wil je Mexico door zijn, ga je daarna naar Texas of een andere staat. Misschien kan een van de trouwe schrijvers , die dit weten, het in een volgende reactie zetten. Alex lees in het volgende reisverslag wel weer hoe het je vergaan is,
fiets ze Ton -
11 Februari 2014 - 18:09
Ellen:
Heyyyyy Alex,
Jou lieve vrouwtje vertelde het al dat het niet zo super ging.... Blij dat het nu weer beter gaat... Nog ff en dan ben je er... Dikke kusssss
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
