Vervolg 25

Zondagmorgen, 8 juni, over de zelfde weg als ik gekomen ben weer terug van Stewart naar Meziadin Lake. Geen zon, maar een motregen vergezellen mij als ik de bergen over rij. Tegen de tijd dat ik de camping in Meziadin Lake bereik , is het droog en kan ik de tent op zetten in de zon, kan ie nog wat drogen. Als de regen en wind weg zijn, dan is het weer muggentijd. Dus de regenkleding kan gewoon aanblijven om mijn tere huidje tegen deze monsters te beschermen. Van een motorrijder krijg ik ook nog een muskietennet voor over mijn hoofd. Nu kan mij helemaal niets meer gebeuren. Beren heb ik al dagen niet meer gezien, misschien morgen weer een beer.
Vandaag gaat de reis over de Cassiar Highway verder tot Bell 2. De eerste 2 kilometer, 2 zwarte beren, een eland en een vosje gespot. Verder op nog 2 beren, en de laatste zwarte beer van vandaag was een flink exemplaar die mij verlekkerd aan bleef kijken. Die zal ik maar eens niet passeren, en maar even wachten tot er een auto komt die tussen mij en de beer gaat rijden. En even later stopt er inderdaad een pick-up truck naast mij, en samen passeren we de beer die nog steeds in de berm zit. Na 95 kilometer ben ik in Bell 2 op de camping. Dit is ook weer het eerste teken van (menselijk) leven hier. s'Morgens ontbijten hier, lopend buffet. Nou daar zal ik maar eens even voor gaan zitten. De serveerster was al een paar keer langs gekomen of ze de tafel af kon ruimen. Ik zeg, ho ho ho, ik begin net met eten, en heb flink zitten bunkeren, er kon niks meer bij. Kan ik er wel heel de dag tegen aan dan. Heb ook nog met een Nederlander zitten praten daar, die had een hotelkamer voor 140 euro per nacht, zonder ontbijt, maar wel met talloze muggen op de kamer. Dan heb ik beter geslapen in mijn tent, zonder muggen en goedkoper. Iskut, niet verzonnen maar bestaat echt, daar is pas iets om te eten en te slapen. Ligt wel op 160 kilometer afstand van Bell 2. Mooie weg deze Cassiar highway, dat wel, maar het gaat flink op en neer tussen de bergen, met af en toe pittige klimmetjes.
En na158 kilometer en 1717 hoogte meters kom ik in Iskut aan. Tentje langs een beekje neer gezet vlak bij de winkel die ze hier hebben. 1 zwarte beer, en 11 uur in het zadel vandaag. Is wel een stevig dagje geweest. De volgende dagen maar iets minder doen, hakt er flink in zo'n dag. Met een volle voorraad tas mijn weg weer vervolgen. Lange afdaling naar de brug over de Stikine rivier, en dan een lange stevige klim naar boven, tot op het Stikine plateau op een hoogte van meer als 1200 meter. De zon is niet meer te zien en het ziet er naar uit dat het weldra weer gaat regenen. Regenpak aan voor tegen de koude wind hier, het is ook nog maar 3 graden. Dan de afdaling inzetten naar Dease Lake, in de inmiddels gestaag neerkomende regen. Op de R.V. Camping in Dease Lake worden geen tenten toe gestaan. De motels en hotels aldaar vragen absurd hoge prijzen voor een nachtje slapen. En de volgende camping is nog een flink stuk fietsen, waar ik nu totaal geen zin in heb. Dan maar vragen of ik de tent naast een motel op mag zetten. En, weer geluk. Bij het tweede motel mag ik de tent tussen het motel en de er achter gelegen schuur neer zetten, in de regen, maar wel droog geslapen.
Jade City is de volgende halte plaats op deze route, en ook weer het eerste waar iets te krijgen is. De zon komt er langzaam bij, en het beloofd een mooie dag te worden. Bergje op, muskieten netje op, en mijn regenkleding aan, om mezelf te beschermen tegen de muggen en de vliegen. Na 50 kilometer een stukje gras. Daar zal ik mijn tentje even uitrollen, kan het ding lekker drogen voor dat het begint te rotten. Heb de tent al een paar keer nat ingepakt, straks begint alles nog te rotten.
De kilometers gaan vlugger als gisteren, en tegen de avond rol ik Jade City al binnen. Maar pech, het daar aanwezige winkeltje, met gratis koffie, is gesloten, en ook de camping is dicht. Dan maar een eindje verder kijken. Na Good Hope Lake is er een camping aan het Boya meer. Als ik daar bezig ben met de tent komt de camping beheerster langs en krijg ik nog gratis hout voor een kampvuur. De andere morgen, samen met de 67 jarige motorrijder,Dennis uit Calgary zitten te ontbijten aan het prachtige Boya meer. Nu naar Watson Lake, en dat ligt al weer aan de Alaska highway. Net voor de kruising van de Cassiar highway met de Alaska highway passeer ik de grens van Brits-Columbia en de staat Yukon, en moet ik eigenlijk links af om naar Alaska te komen, maar ik ga rechts af om naar het 22 kilometer verder op gelegen stadje Watson Lake te gaan. Hier is van alles te koop, en ook is hier een bezoekers centrum met bijna 80 000 plaatsnaamborden en kentekenborden uit de hele wereld verzameld. In de Air Force Lodge neem ik mijn intrek voor 2 nachtjes. Dat is een oude, opgeknapte manschappen barak, stammende uit de tweede wereld oorlog. En ook nu weer als ik daar verblijf, volop regen, maar dan zit ik lekker binnen.
Op zondagmorgen 15 juni is het weer tijd om te vertrekken. De regen is verdwenen en mijn doel voor vandaag is de camping in Rancheria. De Alaska Highway is niet veel drukker als de Cassiar Highway, maar wel met iets meer vluchtstrook. De begroeiing staat ook verder van de weg af zodat ik het wild, en speciaal de beren eerder op kan merken. Want die jongens vinden het niet leuk als ze worden op geschrikt door een ineens opduikende fietser. De dag begon mooi met mooi weer, maar na de afslag met de Cassiar highway komen de wolken, en na een half uurtje rij ik weer in de zeikende regen. Rancheria is nog ver weg als ik langs de camping van Big Creek kom. Dan maar een kort stukje vandaag, en onder een groot afdak, wat eigenlijk een grote open keuken is, zet ik mijn tent neer. Ik krijg ook nog gezelschap van een fietser uit Korea. Lekker droog plekje hier, en er staat ook nog een grote kachel, die ik aan de praat krijg. Zitten we er vanavond nog warmpjes bij met zijn tweeën, en kunnen de kleren ook nog drogen. De volgende morgen ziet het er een stuk vriendelijker uit, wat het weer betreft. Op een parkeerplaats onderweg word ik nog aangesproken door een echtpaar uit Californië, onder weg met een grote motorhome. Van deze mensen krijg ik een super lekker broodje, vers fruit, koekjes, en drinken. Zie ik er dan zo uitgehongerd uit ? Goed mijn best gedaan vandaag al zeg ik het zelf. 161 kilometer en 1233 hoogtemeters verder draai ik de camping op bij Morley River.
Ook vandaag weer mooi zomer weer. In Teslin, het eerste dorpje waar je weer iets kunt kopen, maak ik even een pit stop, bij binnen komst in de winkel komt met mij gelijk een erg dikke dame binnen. En samen met Betsie Turf loop ik naar de vitrine waar de stukken pizza, hot dogs, en de gebraden kippen pootjes liggen. Galant als ik ben laat ik Betsie voorgaan, en pak ik eerst een bakje koffie. Als ik daarna, met de koffie in mijn hand terug ga naar de glazen kast waar de lekkere stukken pizza e.d. lagen was deze helemaal leeg. Naast Betsie Turf stond nu ook Billie Turf, en zoontje Turf, met de handen vol stukken pizza, hot dogs, en gebraden kippen poten. Bij Turf junior zat het vet tot achter zijn oren, en kon Alex op een droog koekje gaan zitten kauwen bij de koffie. In het vervolg beter nadenken voor ik weer iemand voor laat gaan. De koffie was vers en heet dat dan weer wel. Weer buiten heb ik de wind in de rug, en tot Johnson's Crossing vliegen de metsers asfalt voorbij. Dan draait de weg naar links, over een stalen brug over de Teslin rivier, waar er weer geklommen moet worden. Camping aan het Marsh Lake is de landingsplaats voor vandaag. En met 175 kilometer en 1215 hoogte meters was het een beste dag vandaag.
Vandaag een makkie. Net na de middag, onder een stralende zo'n rij ik Whitehorse binnen, en neem mijn intrek in het backpakkrs hostel Beez kneez. Leuk hostel, met Nancy als kamp beheerster. Op donderdag ga ik met 3 andere gasten en 6 uur durende wandeling doen door de bossen en bergen, en langs de rivier. Vrijdag regen , en zaterdag, met Jozef naar de hot Springs geweest. Jozef is een Zwitser van 73 jaar die elk jaar hier naar toe komt om 2 weken te kajakken. Whitehorse is de hoofdstad van de staat Yukon. Yukon heeft 34000 inwoners en 27000 er van wonen in Whitehorse. De staat Yukon is 3 keer zo groot als Duitsland. Kun je na gaan hoe dun bevolkt het is.
Zondagmorgen staat de ketting weer strak gespannen om mij naar Fairbanks te brengen. Dat is de meest noordelijkste stad op het Amerikaanse continent. Nog wel even 1000 kilometer te doen voor ik daar ben. En weer het zelfde landschap als de voorgaande dagen. Op een hoogte rond de 700 meter, een golvende weg met bomen, meertjes, en beekjes. De bomen zijn hier niet erg hoog, en het lijken wel jonge boompjes. Maar dat komt door de perma frost, en de tamelijk korte zomer. Dan hebben ze ook niet veel tijd om te groeien. Ook vandaag weer geen beren gezien, ik denk dat ze vakantie hebben, of een vrije dag of zo iets. De eerste camping is Otters Fall, 127 kilometer verder, en ver genoeg voor vandaag. Ook hier weer gratis koffie voor mij van Sara de serveerster van Nederlandse ouders.
Bij het ontbijt kan ik het Nederlands elftal in actie zien tegen Chili. De partij wordt gewonnen door onze jongens met 2-0. Ik krijg gezelschap van een fietser uit Engeland. Hij is begonnen in Anchorage, wil naar Argentinie, maar gaat in Skagway de boot op naar Vancouver. Bij Haines Junction rechts af, richting Fairbanks. De berg op, en ik kom weer boven de 1000 meter uit. Dit schijnt het hoogste punt van de Alaska highway te zijn. Net voor de laatste klim zie ik iets op de vluchtstrook lopen, het is een Japanner die te voet onder weg is van Dawson Creek naar Fairbanks. Of te wel de totale Alaska highway, 2400 kilometer. Je moet er maar zin in hebben. Zijn bagage ligt in een kar die hij mee de berg optrekt. Op de top aangekomen zie ik beneden het grote Kluane meer liggen. Pittig windje hier boven. Als je de wind tegen hebt waait het altijd harder als dat je hem mee hebt. Maar na 18 kilometer draait de weg naar rechts en krijg ik de wind in de rug. Destruction Bay, daar is een camping en een winkeltje, mijn eindpunt voor vandaag. Net voor Destruction Bay wordt ik nog een paar keer gewaarschuwd voor een grizzlybeer aan de kant van de weg. En inderdaad een eindje verderop zit bruintje beer in de berm gras te eten. Deze jongens zijn een stuk groter als de zwarte beren. We kijken elkaar aan, maar bruintje beer heeft geen trek in mij en gaat ongestoord door met gras eten. Ze zeggen dat de zwarte beren ontzag hebben, en bang zijn voor de grizzlyberen. In Destruction Bay is ook een fietser gestrand met een kapotte derailleur. Kan mij niet gebeuren met mijn Rholoffnaaf.
Met de wind in de rug verlaat ik Destruction Bay langs het Kluane meer. Aan het einde van het meer is de pret voorbij, draait de wind, en krijg ik hem tegen. Op deze route zijn volgens de landkaart verschillende campings, maar die zijn allemaal opgeheven en gesloten. De weg wordt ook steeds slechter, en op verschillende stukken ontbreekt het asfalt. Op een parkeerplaats, aan een meertje, staat een camper, even kijken. Hij staat te vissen, en zij kijkt toe. Hij en zij is een koppel uit Zwitserland, Chris en Belinda. Ook ik krijg een vers gevangen, en schoon gemaakte vis mee, inclusief olie en zout om dat exemplaar te bakken. Nou maar hopen dat er zich vlug iets aandient waar ik de nacht door kan brengen. De lucht wordt steeds donkerder, en in de verte hoor ik het al donderen. Zoals zo vaak komt de oplossing weer vanzelf, dit keer als de White River camping. sta ik net binnen om in te checken trekken ze boven de sluizen open en komt er een ongelooflijke hoeveelheid water naar beneden. Geen weer om de tent op te zetten. Maar voor een paar dollar meer kan ik een droog plekje in een oude legertent krijgen, met bed, kachel, tafel en stoelen. Mooi zo, kan ik mijn visje ook nog bakken. Heel de nacht stevige regen gehad, maar ik lag lekker droog. De camping stond na genoeg helemaal blank.
Na de gratis koffie, ook hier weer, en een stevig ontbijt, het laatste stukje door Canada naar de grens met Alaska. In Beaver Creek de laatste Canadese dollars verbrast, en dan naar de grens. Net buiten Beaver Creek passeer je de Canadese douane zonder te stoppen. Dan heb je een stuk niemandsland van 30 kilometer voor je bij de Amerikaanse grens bent. Bij het grote bord welcome in Alaska maak ik een paar foto's, en heb ik eigenlijk mijn doel bereikt. Fietsen van Argentinie naar Alaska. De reis lijkt klaar, maar ik moet nog naar Fairbanks, en dan naar Anchorage om mijn vliegtuig te halen. Bij het grote bord van welcome in Alaska blijf ik 2 uur zitten lezen, tot dat de regen voorbij is, en ik de laatste 300 meter naar de grens afleg. Hier tref ik een zeer stugge, en onvriendelijk ambtenaar. Ik mag alleen antwoorden met ja of nee op zijn vragen. Hij wil alles weten, hoe, wie, wat, waar, waarom, waar vandaan, waar naar toe, heb ik al een retour vlucht ticket, hoe kom ik aan geld, en nog meer van die vragen. Ik besluit om wat berenspray in zijn hok en ogen te spuiten, en dan wordt meneer wat vriendelijker en krijg ik mijn paspoort terug, en kan ik aan het laatste stuk beginnen. Niet de camping aan de grens maar aan het Dead Lake wordt de plaats voor de overnachting. Moet ik wel eerst over een Bospad van 2 kilometer lengte. Dat heb ik er wel voor over voor een gratis camping.
De volgende dag wordt ik gewekt omdat iemand mijn naam roept. Hoe kan dat nou, wie kent mij hier nou. Het zijn Ben, Patrick, en Claire uit het hostel in Whitehorse. Die hadden een auto gehuurd en een rondrit gemaakt. Nu waren ze op de terug weg en toevallig ook op deze camping uitgekomen. Patrick had mijn fiets herkend met de kangoeroe voorop, da's wel toevallig precies op de zelfde camping.
Late en moeilijke start. Totaal geen kracht om vooruit te komen. En dat komt niet alleen door te tegenwind of door de heuveltjes, maar door het gebrek aan goed eten van de laatste dagen. Ik heb ontzettende trek in zoetigheid. In Nortwaay Junction is er gelukkig een klein winkeltje waar ik mijn gebrek aan suikers aan kan vullen. Heb ook al dagen geen cola op, en het waren zware dagen voor mij althans, dan is op een gegeven moment de brandstof voorraad op. Na 8 zoete broodjes, een liter cola, een bak gebakken kippen poten, een paar bakken koffie, en 2 snickers maar weer eens proberen om vooruit te komen. Net voor ik weer vertrek komt er een vrachtwagenchauffeur binnen met de mededeling dat zijn collega vanmorgen is aangevallen door een grizzlybeer in de buurt van Anchorage en in het ziekenhuis ligt, die chauffeur dan natuurlijk. Zo.... na deze stop komt de kracht weer langzaam terug, en via de Tetlin Junction kom ik in Tok terecht. In de hier aanwezige behoorlijke supermarkt zal ik eerst de voorraadtas maar eens goed vullen. Dan naar de camping voor alleen maar motorrijders waar ik ook word toegelaten. Voor 10 dollar kan ik in een houten bunker slapen met 2 stapelbedden er in. Mijn kamergenoot is een motorrijder uit Texas die ik heel de nacht weet wakker te houden met mijn gesnurk. Die was niet zo heel blij de andere dag, moet ie maar buiten in zijn tent gaan liggen, had ie misschien ook,wat beter geslapen.
Vandaag niet zo veel doen, ben ik misschien niet zo moe s'avonds. Bij Dot Lake, een gehucht met een paar inwoners, staat een kerkje en ernaast zet ik mijn tent op, na een ritje van maar 80 vlakke kilometers. En mocht het weer slechter worden dan kan ik altijd nog de open kerk in vluchten.
Honden geblaf en wolven gehuil, daar ben ik van nacht wakker van geworden. Gisteren wel een wolf gezien, maar die zijn zo schuw, voor je je camera gepakt hebt zijn ze al,weer verdwenen.
Tot Delta Junction een vlakke weg, en Binnen 5 uur staan er al meer als 100 kilometer op de teller. Hier stopt officieel de Alaska highway. Voor mij ook tijd om even te stoppen en in het daar aanwezige bezoekerscentrum gratis koffie te drinken. Niet druk daar binnen, en een praatje gemaakt met de beheerster. Van haar krijg ik gratis koekjes koffie en een paar blikjes cola. Dat is allemaal net over de datum maar nog prima te eten. Weer op weg zie ik nog een eland oversteken, en kom ik nog verschillende fietsers tegen, voor ik de camping aan het BirchLake bereik. Nog net 1 plaats vrij. Hoor ik daar dat ze niks als regen hebben gehad de laatste dagen, en dat het vandaag de eerste dag prachtig weer is. Dan heb ik beter weer gehad de laatste dagen als ik dat zo hoor. De tas met etenin de boom hangen, en dan proberen te slapen. Het wordt totaal niet donker hier, en voor je het weet is het al ver na 12 uur. Tijd verschil met Nederland is nu 10 uur.
100 kilometer vandaag tot Fairbanks. Dan in 8 dagen meer als 1000 kilometer gefietst van Whitehorse naar Fairbanks. En in Fairbanks nog 700 te gaan tot Anchorage. Hostel Billies mag zich verheugen op mijn komst en mij 4 nachten onderdak verlenen. Voor de laatste 700 kilometer heb ik nog 3 weken de tijd.
Op de camping in White Lake heb ik gehoord dat er een Nederlands koppel 3 dagen voor mij zit. Ook begonnen in Argentinië. Dat zal toch niet het zelfde koppel zijn dat ik in Pucon, Chili, gezien heb. Eens kijken of ik ze kan vonden hier in Fairbanks. Ik gok op de eerste camping, en warempel ,gevonden. Het is inderdaad het koppel dat ik daar ontmoet heb, die luisteren naar de naam Ronnie en Linda.
Slapen op de slaapzaal daar in Billies hostel, en ik heb het enigste grote 2 persoons bed wat daar staat. En weer goed gegokt om in een hostel te gaan slapen. Op maandagmiddag begint het te regenen, en na 40 uur stopt het pas met regenen. Een lang buitje was dat, met verschillende overstromingen in de omgeving tot gevolg. Leuk park hebben ze hier, het Pioneer park. Kun je zien hoe dat er vroeger hier geleefd en gewerkt werd. Museum, oude huisjes, oude auto's en nog meer ouwe troep sieren het park. Op Donderdagmorgen, als het eindelijk droog is ga ik aan de laatste 400 kilometer beginnen, naar Anchorage. Van daar uit zal ik ook mijn laatste verslagje schrijven, dat zal niet zo lang zijn denk ik. Ik wil de verslagen korter maken maar ze worden steeds langer. Straks heb ik niets meer om thuis te vertellen, dan weten jullie alles al. Maar goed, nu nog de cijfertjes.

Kilometerstand : 29.203. Hoogtemeters : 270.096.