Vervolg 7 eindelijk gereed.

Na 3 nachten in een hostel in Calama ga ik op een snik hete maandag morgen (37 graden) weer op weg richting Bolivia. Eerst nog even langs de fietsenmaker waar ik vrijdag ook al ben geweest voor een paar extra spaken maar toen had hij mijn maat niet . Nu nog steeds niet toen heb ik zelf maar even gekeken en de maat die het dichts er bij in de buurt komt heb ik genomen , er een stuk van af geknipt en wat extra draad opgesneden. Nu heb ik 15 reserve spaken en dat geeft toch wel een fijner gevoel. Door dit gebeuren ben ik pas om half één weg uit Calama richting Chiu Chiu en dan naar San Pedro op een als maar stijgende weg. Na 77 kilometer en 934 hoogte meters kom ik net voor San Pedro op een hoogte van 3100 meter op een totaal lege vlakte waar ik de nacht door ga brengen.
Op weg maar weer de weg blijft maar stijgen en ik ben ook eerder moe ik denk dat dat door de hoogte komt ik moet vaker een pauze inlassen en om 14.00 uur heb ik pas 28 kilometer gereden, maar nog even door bijten en klimmen. Bij Ascotan kom ik op het hoogste punt tot nog toe op deze reis namelijk op 3966 meter. De zon begint al aardig achter de bergen te kruipen en het koelt al flink af het is nog maar 8 graden . Even stoppen sandalen ruilen voor dichte schoenen met kousen,lange broek aan,jas aan,muts op,en handschoenen aan. Geen geschikte slaapplaats te vinden links de kale bergen en rechts de zoutvlakte van Ascotan maar een eindje verder net in een bocht zie ik iets waar ik het deze nacht maar mee zal moeten doen. In het donker tent op gezet broodje gemaakt en een lekker kopje warme thee gezet en wat kun je daar dan van genieten!!!
Vannacht wakker geworden van de kou even goed in de slaapzak kruipen,goed dicht ritsen en even proberen een slokje water te drinken,kan niet alles bevroren. Ik kijk op mijn Carmin is het 11 graden onder nul, Brrrrrrrrrrr.
Nog 50 kilometer naar Ollague dit is de grensplaats met Bolivia het gaat niet van harte,dat komt door de hoogte denk ik. Toch in Ollague beland hier probeer ik een hostel te vinden waar ze nog plaats hebben. In dit kleine gat hebben ze er 4 maar alles zit vol, In het éénen zit een nest Spanjaarden die vulkanen gaan beklimmen en de andere zitten wegwerkers die hier in de buurt aan het werk zijn. Daar ik wel in een echt bed wil slapen ga ik naar de politie al daar om te vragen of die misschien nog iets weten mag ik in een kamer achter het bureau slapen daar staat ook nog een bed in ook. Ik kan er douchen en na het douchen word ik uitgenodigd om mee te eten en dan lekker te bed en heerlijk slapen daar is het ook niet zo koud.
Lekker uitgeslapen dan naar de keuken om te ontbijten en dit alles is nog gratis ook. Dit is denk ik een cadeautje van de Chileense regering aan mijn adres omdat ik zolang in Chili ben geweest. Na dit alles bedank ik de mannen,niemand wil op de foto,en ga naar de grens. De grens passeren stelt hier niets voor,eerst een stempel halen bij de Chileense politie en dan 4 kilometer verder bij de Boliviaanse politie. Dat was nog even zoeken want die hadden zich met een klein kantoortje verstopt achter een paar spoorwagons,papiertje invullen en een stempel rijker in mijn paspoort mag ik zo de grens over. Ik maak gelijk kennis met de slechte Boliviaanse wegen, maar een paar kilometer verder kom ik op een zoutvlakte te rijden en dat rijd stukken beter. Geen weg aanduiding of niks alleen de spoorlijn is mijn leidraad in dit niemandsland maar soms buigt hij af of krijgt een splitsing en dan is het gokken. Goed gegokt want na 63 kilometer sta ik voor het dorpje San Juan waar ik tussen het weinige struikgewas mijn tentje op ga zetten voor de nacht. Op heel dit traject niets of niemand tegen gekomen.(alleen op de wereld).
Met de tent afbreken ben ik al moe ik,denk dat ik nog moet wennen aan de hoogte want het schijnt dat je op deze hoogte al 30 % minder zuurstof hebt. Door het dorpje San Juan is het even spoor zoeken om het juiste spoor te vinden naar het dorpje Cocha K alvorens ik de zoutvlakte van Uyuni over ga fietsen. Na 80 kilometer gereden te hebben in Bolivia kom ik het eerste Boliviaanse verkeersbord tegen en daar staat op:
Julaca rechtdoor en Cocha K links af nog 18 kilometer,dus ik links af.In de verte zie ik een paar huisjes staan maar dit kan Colcha K nog niet zijn en inderdaad dit gehucht noemen ze Santiago. Hier vraag ik aan een boer de weg naar Colcha K. Ohh...zegt hij dat is helemaal terug en dan om die berg heen want over die berg kun je niet met de fiets en zeker niet met die zware fiets van jou. Terwijl wij zo staan te praten komt de boerin naar buiten met een plastieken zak met groene vruchten er in,ik zeg wés dé, want ze verstaat me toch niet, zijn het cactus vruchten en die zijn lekker. Ik bedank de mensen en besluit toch maar de berg te proberen want die boer weet natuurlijk ook niet alles. Terug keren is ook niets want hier naar toe heb ik mijn fiets al honderden meters door het losse zand moeten duwen en dat valt ook gruwelijk tegen.De eerste 300 meter zijn goed te fietsen en dan gaat het mis en is er geen meter meer te fietsen. Over keien,rotsen,door droge rivieroevers moet ik mijn zware fiets trekken,duwen en tillen. Het is er zo steil 30 meter lopen rusten en dan weer 30 meter over 3 kilometer doe ik meer als 3 uur maar terug keren doe ik niet ik laat me toch niet kennen! Uiteindelijk geraak ik over de berg en heb een fantastisch uitzicht,hier ga ik wat eten want dat is ook nog niet gebeurd. Het uitzicht is zo mooi dat ik besluit hier ook de nacht maar door te brengen en heb zodoende deze dag maar 20 kilometer gedaan maar ik heb tijd genoeg ik ben tenslotte niet op de vlucht.
Twee uur midden in de nacht zit ik ineens stijf van de schrik recht op in mijn tent ik schrik me de tering wat is het geval? Er staat een grote hond op minder dan één meter afstand van mijn tent te blaffen en het was er muis stil. Die hond komt hier natuurlijk wel vaker en ineens staat daar mijn tent. Bello heeft zeker eerst wat gesnuffeld aan dat ding en toen er ook nog geluid uit kwam, omdat ik snurkte,me omdraaide of een heel klein windje liet want dat gebeurd mij ook weleens,was hij ook geschrokken en heeft het op een blaffen gezet loopt 30 meter terug en blijft daar staan blaffen. Na dit geblaf 20 minuten aan gehoord te hebben ga ik mijn tent uit en zeg tegen die herrie maker dat het zo genoeg is en dat ie zijn kop dicht moet houden. Maar ja.. dat beest verstaat natuurlijk geen Nederlands en gaat vrolijk verder met blaffen. Na 5 minuten besluit ik er een eind aan te maken ,aan dat geblaf dan natuurlijk , ga mijn tent uit pak een paar stenen en gooi die richting woef. De laatste is raak en met een gejank sterft het geluid langzaam weg en kan ik weer gaan slapen.s'Morgens genieten van mijn ontbijt en uitzicht en dan weer verder richting Colcha K. Bij het dorpje Colcha K heb je een militaire kazerne en daar vraag ik aan een soldaat de weg naar de zoutvlakte van Uyuni en die stuurt me het dorp in. Ik denk dat is toch niet goed maar rij toch maar het dorp in en vraag het hier nog maar een keertje en ook deze man stuurt mij verder door het dorp de bergen in. Tegen beter weten in rij ik aan de andere kant het dorp ook weer uit de bergen in, over een rots pad en door kleine riviertjes. Mij twijfel word steeds groter en ik besluit een vergadering in te lassen,klap mijn stoeltje uit ,schil een appeltje en ga over leggen. We komen tot een unaniem besluit om om te keren terug door het dorp, langs de kazerne,waar ik nog een paar verwensingen uit aan het adres van die soldaat die ik hier maar niet zal herhalen, en sla links af. Het was wel een mooie vallei met schapen ,lama's en ezels maar zo kwam ik niet bij de zoutvlakte van Uyuni. Al na een paar kilometer zie ik aan de horizon een smalle witte streep die langzaam groter word. Vlug gaat het niet zeer vaak is de weg niet te fietsen door het vele losse zand waar mijn fiets tot zijn spaken toe in weg zakt,en is er geen los zand dan zijn het grote losse stenen die zijn ingelegd in een zeer grof wasbord wegdek met grote gaten en dat fietst kut kan ik je wel zeggen
Tot aan de zoutvlakte kom ik vandaag 44 kilometer en 521 onnodige hoogte meters waar ik weer een koude nacht te gemoed ga.
Lekker blijven liggen tot de zon mijn tentje heeft opgewarmd dan 200 meter rijden om een lange dijk op te gaan die mij naar het harde gedeelte van het zout zal brengen . De eerste kilometers zijn vrij zacht en een beetje moerras achting. Op het eind van de dijk even aan een jeep chauffeur de richting vragen naar het cactus eiland, er zijn verschillende eilanden hier op het zout meer en één ervan is het cactus eiland wat wel de moeite waard is om te bekijken. Het eiland is niet te zien ,deze zoutvlakte is zo groot als éénderde van Nederland(Zeeland ,
Noord Brabant en Limburg) De chauffeur vertelt mij pal noord te rijden richting de Tunupa vulkaan dan zie je na 10 kilometer een klein stipje verschijnen en dan nog 35 kilometer dan ben je bij het cactus eiland. Ik bedank die gozer en rij in de richting die mij vertelt is en zie inderdaad na 10 kilometer iets verschijnen wat tergend langzaam groter word en na nog eens 35 kilometer inderdaad het cactus eiland blijkt te zijn. Aan de andere kant van het eiland kun je het eiland op komen en daar staan ook alle jeeps met toeristen die mij aan kijken of ze water zien branden en mij vragen hoe ik hier in Gods naam terecht ben gekomen op mijn fiets weer worden er veel foto's gemaakt van die stomme Hollander op zijn fiets. Mooi eiland wat rond gelopen en heerlijk gegeten want dat was ook al weer een poos geleden. Daarna wil ik naar boven lopen om het eiland beter te bekijken moet je voor betalen,ik zeg dan laat maar en loop naar de andere kant van het eiland waar ik via de uitgang naar boven ga en dat is wel gratis. Beneden nog een colaatje gedronken hoor ik ineens Nederlands praten en dat was ook alweer een poosje geleden voor mij,ga er bij aan het tafeltje zitten en heb zo nog een leuk gesprek met José uit Rotterdam.
Om 17.00 uur ga ik weer op weg want Uyni waar ik naar toe wil is nog meer als 100 kilometer maar dat haal ik vandaag niet meer is ook niet de bedoeling want nu ik toch hier ben wil ik ook overnachten op de zoutvlakte,heb ik ook een keer iets gedaan wat niet iedereen gedaan heeft. Als ik 35 kilometer gereden heb is het cactus eiland niet meer te zien en de overkant is nog verder weg dan ga ik een beetje van het spoor af en zet mijn tentje op voor alweer een koude nacht (-8), maar dit keer heb ik het graag voor over. Wat een bijzondere en mooie ervaring om hier op deze vlakte rond te rijden en te overnachten. Uit voor zorg heb ik van het eiland een grote steen mee genomen om de tent haringen het zout in te kunnen rammen en dat is wel nodig ook het zout is zo hard als beton en ik krijg ze dan ook niet verder als voor de helft in het zout. Wel ben ik goed verbrand in mijn gezicht door de weerkaatsing van de zon op het witte zout.
Lang zal ik leven moet ik zelf even zingen want vandaag ben ik jarig en de visite zal wel niet komen hoewel ik ze wel uitgenodigd heb, met Pasen hebben ze mij ook al laten zitten heb ik al die eieren zelf op kunnen eten.
Na 30 kilometer zie ik links voor 2 zwarte stippen en denk dat het ook fietsers zijn,maar als ik dichter bij kom zie ik dat het 2 jeeps zijn die daar staan te picknicken . Opeens krijgt iemand van die groep mij in de gaten pakt zijn camera en spurt naar mij toe. Geheel buiten adem komt hij bij aan en vraagt of hij een paar foto's mag maken van mij,ik denk voor zijn plakboek of zo. Na de foto sessie moet ik mee komen naar de auto's en daar krijg ik ook eten en drinken. Het is een gemêleerd gezelschap van Denen,Engelsen,Duitsers en jawel een rondborstige blonde dame uit Sneek die luistert naar de naam Hendrika. Allerlei vragen moet ik weer beantwoorden komen ze bij de vraag hoe oud ik ben? Nou precies vandaag ben ik 56 lentes jong geworden,gaan ze spontaan happy birthday voor mij zingen erg leuk en verrassend en met een koor van 16 personen. Maar ja de tijd gaat door en Uyuni is nog ver dus stap ik maar weer eens op,iedereen bedankt. Bijna op het eind van het zoutmeer staat een "hotel" dat helemaal van zout gemaakt is ook hier kun je over nachten. Onder weg worden er veel foto's gemaakt en sommige auto's draaien om komen naast me rijden maken foto's en rijden dan weer door.
Bij het dorpje Colchani kom ik ook hier weer via een lange dijk op het vaste land terecht en verlaat het ongeschonden witte zout. Nou niet helemaal ongeschonden want ergens ligt er een heel klein bruin plekje van mijn gebruikelijke ochtend ritueel,maar dat moeten ze daar maar met een korreltje zout nemen. In Uyuni komt er een knul van een jaar of dertien/veertien naast mij rijden met allerlei vragen zo ook wat er in mijn stuurtas zit. Daar geef ik geen antwoord op en vraag hem of hij mij naar een hostel kan brengen wat hij ook doet. Als ik aan de balie sta draait buiten die knul om mijn afgesloten fiets heen en hou ik hem goed in de gaten. Ze hebben een kamer vrij en ik kan met fiets en al naar binnen ben ik ook gelijk van die knul verlost. Geen goede keus dit hostel,krakend en door zakkend bed,bijna geen warm water,het lijkt wel een gevangenis en bij het inchecken vertellen ze dat ze internet hebben en nu hebben ze ineens geen internet. Nou gaat het leven ook wel door zonder internet maar dan kan ik jullie niet meer informeren,zijn jullie over de zeik en dat wil ik niet op mijn geweten hebben. s'Nachts wakker geworden van de jeuk en zere rug,matras op de grond gegooid, in mijn slaapzak gekropen en heb zo nog een beetje kunnen slapen.
De volgende ochtend afscheid genomen en op zoek naar iets anders wat ik gevonden heb onder de naam hotel Toñito dit word voor de komende 3 dagen mijn onderkomen wel iets duurder maar dat mag ook wel een keertje. Hier heb ik de beschikking over een eigen kamer met toilet en douche,ze hebben er een prima ontbijt tafel en een binnenplaats met een waterslang waar ik al het zout van mijn fiets en fietstassen kan wassen.
Bij het schoonmaken schiet de versnellingskabel van mijn Rholoffnaaf uit het zwarte kastje van mijn fiets en aangezien ik dat nog nooit zelf gemaakt heb moet even het thuisfront om raad vragen. In dit geval is dat Ron van de Staak die mij precies uitlegt hoe ik dat euvel zelf op kan lossen. En met het oude materiaal heb ik het inderdaad zelf kunnen maken,wel twee keer moeten doen want na de eerste keer schakelde de fiets net andersom. Van die moeheid hebben de andere gasten in dit hotel ook last en zal het inderdaad door de hoogte komen,en heeft het niets met de leeftijd te maken. Even opzoeken op internet is niet zo makkelijk hier in Bolivia,als je al verbinding hebt duurt het niet lang of de verbinding valt weer weg. Uyuni is niet zo'n hele grote plaats maar door de aanwezigheid van de zoutvlakte zijn er toch wel veel toeristen hier,wat tot gevolg heeft dat er veel souvenirs winkeltjes zijn en een hoop kleine leuke restaurantjes waar je lekker kunt eten voor een paar centen,want Bolivia is het armste land van Zuid Amerika en het is hier voor ons doen dan ook vrij goedkoop.
Eindelijk heb ik dit verslag klaar ben er 5 keer aan begonnen maar steeds ging het mis.
Ik groet jullie vanuit een zonnig maar s'Nachts kou Uyuni.
Kilometerstand:4800. Hoogte meters:47113.