Vervolg 23

Na 2 nachtjes rust in Wellington kan ik er weer tegenaan. Na de inkopen in Price ga ik via het dorpje Helper naar Duchesne. In het dorpje Helper krijgen de treinen een extra locomotief om de bergen over te komen, vandaar de naam Helper. Ik moet het echter zonder extra hulp doen, en mag de eerste 60 kilometer alleen maar klimmen, tot een hoogte van 2800 meter. Mooi hier, maar wel aardig koud met maar 0 graden. In het maanlicht mag ik afdalen naar Duchesne. Eerst twijfelde ik of dat ik bovenop de berg zou slapen, maar heb dat gelukkig maar niet gedaan. Hoe verder ik afdaal, hoe meer de temperatuur omhoog gaat. In de afdaling steken nog een paar herten vlak voor mijn neus over, en ik roep naar dat ongedierte dat ze uit moeten kijken bij het oversteken. Maar ze lopen gewoon door en doen net of ze mij niet horen. In Duchesne vraag ik waar ik mijn tent op kan zetten, en ze sturen me naar het stadspark, naast de rodeo. Mooi plekje zo in het park. Word ik s'Nachts nog wakker dacht ik dat er iemand op mijn gezicht was gaan zitten, maar het was zo hard gaan waaien, de wind ging onder de tent door en de binnentent waaide boven op mijn gezicht. Dat was wel even schrikken. Ga ik de volgende ochtend achter een gebouw, uit de wind ontbijten, komt de politie vragen of dat ik lekker geslapen heb in het park. Die had mij s'nachts al zien staan met mijn tent, en lekker laten slapen.
Veel wind vandaag, en de eerste 20 kilometer gaan heel snel. Maar dan draait de wind, en gaan de andere 77 kilometer heel langzaam. Regen en winterkleding komt er ook weer aan te pas, en zo wordt het een gure, lange, koude dag, met veel wind
,regen, sneeuw, en temperaturen onder het vriespunt. Bijna in de plaats Vernal, mijn eind doel voor vandaag, stopt er een automobilist of dat ik een lift wil hebben naar Vernal. Nee dank je, nu ben ik er bijna en kan dat laatste stukje ook nog wel doen, alles is toch al bevroren. En met 5 graden onder nul, en die wind voelt het aan als -125, koud he. Mijn handen zitten in mijn stuurtas uit de wind, dat scheelt al iets, maar mijn tenen liggen, denk ik, los in mijn schoenen ik voel ze niet meer. Op de camping in Vernal, niemand aanwezig, dan eerst maar even een paar uur opwarmen in het washok wat wel open is, en waar het warm is. Ik heb alleen voor de douche moeten betalen en kreeg ook nog koffie s'Morgens. Dat was geen leuke dag gisteren. Het was wel de dertiende april, maar dat heeft er niks mee te maken denk ik. Even informeren naar het weer voor vandaag. Als het net zo'n weer wordt als gisteren ga ik niet fietsen vandaag. Het wordt beter zeggen ze, dan maar weer in het zadel gekropen. Door het Steinaker State Park, de hoogte in tot 2600 meter, en dan over de Flaming Gorge Dam naar het dorpje Dutch John. Wel fris vandaag, maar met een zonnetje ziet de wereld er toch een stuk liever uit, en kun je meer van de omgeving genieten. Weer een mooie bergpas vandaag, met een flink aantal haarspeldbochten. In Dutch John, bij de benzinepomp mag ik mijn tent opzetten, en krijg ook nog de sleutel van de douche en het toilet, waarin ook de kachel brand. Vandaag 70 kilometer en 1356 hoogte meters gedaan, en op tijd binnen, voor het donker. Was wel een stuk leuker als gisteren, maar ja, soms zit het mee en soms zit het tegen.
De jas kan gelijk uit, er moet weer gewerkt worden. Dutch John lag op een hoogte van 1900 meter, en ik ga nu naar 2500 meter hoogte en kom op een grote, open lege vlakte te rijden. Eigenlijk op de kam van een berg, met links en rechts een diep dal. De weg draait naar links, en jawel,de wind weer recht in mijn gezicht. De weg blijft op en neer gaan, en de wind wordt sterker. Zo sterk dat ik soms bijna de berm in wordt geblazen. Nergens een beschut plekje om de boterham op te eten, en pas na 95 kilometer, en 9 uur in het zadel, het eerste teken van leven weer. Op de kruising van wegen met de interstate 80 bij de plaats Rock Springs. Effe een bakje doen, heb ik wel verdiend vind ik zelf. Ik maak een praatje met een motorrijder, en van hem mag ik mijn tent in zijn tuin opzetten in de plaats Green River. Weer in de kou en in het donker mijn tent opzetten, maar het is wel droog.
s'Morgens wordt ik wakker van kinderstemmetjes. Het is een gemeenschappelijke tuin, en de kinderen gaan net naar school. Komen ze langs mijn tent hoor ik ze fluisteren. Hé een fiets en een tent, zou er ook iemand in de tent zijn. Ikke stil, en als ze dichter bij komen grom ik als een beer en schut de tent heen en weer. Een paar gillen en weg zijn ze, en even later hoor ik de schoolbus weg rijden. Vind ik altijd leuk mensen laten schrikken. Mijn motorrijder is al naar zijn werk, dan ga ik maar bij de Mac ontbijten.
Via een stuk snelweg kom ik bij de afslag naar Fontenelle, over de 372. Een grote open en lege vlakte waar alleen laag struikgewas groeit. In de verte zie ik de besneeuwde bergtoppen van de Rocky Mountains, en die zie ik na 8 uur fietsen nog steeds. Dat is ook het enigste wat ik vandaag zie. Weer zo'n desolaat landschap net als gisteren. Het gehucht Fontenelle is ook niet meer als een verlaten benzinepomp met een paar oude, krakkemikkige huisjes. Hier ga ik van het asfalt af om over een gravel weg een stukje af te snijden. Weer op het asfalt kom ik bij het Fontenelle meer terecht waar een camping is. Camping is nog gesloten, maar met de fiets kom je overal in. Toiletgebouw is al wel open, en dat wordt voor vannacht mijn onderkomen. Een ruimte van 2 bij 2 meter, kan ik en mijn fiets in, hoef ik mijn tent niet op te zetten, ik lig droog en uit de wind. Vloer even afborstelen, en mijn matrasje op de grond naast de pot. Alles nog zuiver, en het stinkt niet, en de deur kan op slot. Het is wel zeer koud in die betonnen bunker. Als je in je tent ligt en de zon komt op is het zo een stuk warmer in je tent, maar niet in deze sarcofaag, en het is net of dat ik een diepvrieskist lig te slapen.
De volgende dag in La Barge warme koffie gedronken en dan door naar Daniel.
He he, eindelijk weer een leuke fietsdag vandaag, en niet zoals de laatste dagen dat ik krom gebogen over mijn stuur tegen de wind op moet boksen. Als ik geen rommel maak mag ik mijn tent achter de benzinepomp neer zetten. Rommel heb ik niet gemaakt, dat hebben ze zelf al gedaan. Werkelijk niets gooien ze weg hier, alles wordt op een grote hoop bewaard, van stukken hout tot auto wrakken toe. Deze nacht was niet zo koud als de voorgaande nachten, maar de richting die ik op moet daar boven hangen wel donkere wolken. En jawel, na 4 kilometer moet ik omhoog tussen de steile rotsen door. Maar eerst even stoppen om alle winter en regenkleding weer aan te doen. Een heel mooi stukje weg, en het zou nog mooier zijn als ik er meer van kon genieten. Maar het wil maar geen lente worden hier, en voor ik boven over de bergpas ben zit ik alweer als een bevroren pinguïn op mijn fiets. Dan maar vlug naar beneden misschien is het daar iets beter wat het weer betreft. En warempel, in Hoback Junction schijnt de zon. In een lente zonnetje rij ik de laatste meters naar Jackson, net voor het Yellowstone park. Hier blijf ik ook een paar nachtjes, kunnen mijn spieren zich weer herstellen van de inspanningen van de afgelopen dagen, en een beetje bij slapen. Ik kom slaap te kort, in mijn tent ben ik wel 10/20 keer wakker per nacht , komt misschien van de kou of zo ik weet het niet. Maar een echt bedje slaapt wel beter. Jackson is een duur vakantie resort, om van hier uit te gaan skiën, en het Yellowstone park in te gaan. Als ik er ben zit ik eigenlijk net tussen het winter en het zomerseizoen in, en zijn de meeste dingen nog gesloten. Zo ook het Yellowstone park. De één zegt dat je er wel door kunt met de fiets, en de ander zegt dat je er niet door kunt. Dan ga ik zelf maar even kijken op eerste Paasdag of dat er wel door kan. Bij Moose links af en bij het info centrum navraag doen. Krijg ik daar te horen dat de zuid en oost ingang nog dicht zijn vanwege de grote hoeveelheden sneeuw die er nog liggen. Dan terug en over de Teton pas naar de staat Idaho. Bijzonder mooie bergpas, niet zo heel hoog maar wel met een stevig stijgingspercentage, is het weer flink zweten. Tussen de rotsen, sneeuwhopen en dennenbossen door bereik ik de top. In Victor is het weer koffietijd bij de benzinepomp, tenslotte is het voor mij ook tweede Paasdag. Vorig jaar met Pasen, kan ik me nog herinneren, was ik in de stad Copiapó in Chili.
In Tetonia verlaat ik de 33, en ga rechts af de 32 op. Via de dorpjes Felt, Lamont, France, en Drummond kom ik in Ashton terecht. Geen camping te bekennen, dan nog maar een stukje omhoog, en tussen de bomen, op een stukje waar geen sneeuw ligt mijn tent neer gezet voor de nacht. Vandaag 128 kilometers en 1496 hoogte meters gedaan.
22April, vandaag alweer jarig. Vorig jaar hebben ze nog voor mij gezongen op de zoutvlakte van Uyuni, maar vandaag zal ik zelf moeten zingen vrees ik. Na 20 kilometer tracteer ik mezelf op koffie met gebak. Maar als ik wil betalen hoef ik niets te betalen en krijg ik koffie en gebak gratis voor mijn verjaardag van de verkoopster.
De dag begon prachtig, met een lekker zonnetje. Maar als ik buiten kom vanuit de koffietent is het helemaal bewolkt, en de eerste druppels komen al naar beneden.
De druppels worden talrijker, en even later zit ik in een stortbui. Hoe verder ik rij, hoe kouder het wordt, en even verder begint het ook nog te sneeuwen. De bossen hebben weer plaats gemaakt voor grote open vlaktes waar de ijzige wind vrij spel heeft. Het was mijn bedoeling om bij de west ingang van het Yellowstone park, Yellowstone in te gaan, maar het is zo'n bagger weer dat ik daar maar van af zie. Niets is er open hier, en ben genoodzaakt om door te rijden. Dit is een gebied waar veel gevist wordt in het visseizoen, maar nu is er niks te doen, en alles is nog gesloten. Door de kou, en de regen, via de Raynolds Pass, kom ik uiteindelijk, na148 kilometer, totaal bevroren in Ennis aan. Hier neem ik bij het derde motel mijn intrek voor de nacht. Dit was een verjaardag om nooit meer te vergeten. Zo lang koud, en zoveel regen heb ik nog nooit gehad op mijn verjaardag. Buiten de gratis koffie met gebak waren mijn geschenken voor deze dag, 3 regenbuien van elk 3 uur, verpakt in een temperatuur van onder het vriespunt. Één ding weet ik nu wel zeker. Mijn schoenen zijn water dicht, het water wat er nu in staat gaat er namelijk niet meer uit, en moet ik ze leeg gieten. Zo koud dat ik de pen om mijn naam in te schrijven niet vast kan houden, laat staan mijn naam te schrijven. Maar is wel mijn eigen schuld dat ik hier ben, had ik maar langs de kust moeten rijden, waar het beslist warmer is.
Een witte wereld als ik de volgende morgen op sta en weer verder ga. En het valt mij moeilijk om de sleutel van mijn warme kamer weer in te leveren, en buiten weer in de kou te gaan fietsen. Berg op, en dan krijg ik het wel weer een beetje warm, ondanks de stevige, ijskoude tegen wind. In het plaatsje Virginia City heeft de tijd stil gestaan, en zijn er nog vele oude houten huisjes, saloons, winkels, en andere dingen zoals het vroeger was. Wel weer jammer dat ook hier alles nog dicht is. Maar in een bleek voorjaars zonnetje ziet het er allemaal heel leuk en gezellig uit. Hier werd vroeger veel goud gevonden, en je ziet nog overal de resten van oude goudmijnen. Door dit heuvelachtige mooie landschap kom ik in de stad Twin Bridges terecht met maar 1 hotel. Voor 100 dollar kan ik daar een kamer krijgen, maar dat vind ik veel te duur. Na enig zoeken kan ik mijn tent onder een afdak van een rodeo schuur zetten . Uit de wind, en uit de regen, en nu is het wel fijn dat ik zo vroeg in het seizoen ben, niemand aanwezig.
Verder maar weer, via SilverStar, en de Pipestone Pass kom ik in de, best wel grote stad Butte terecht. En weer bij de Mac naar binnen om op internet te kijken voor een goedkoop onderkomen hier in deze mijnstad. Hier is een hele grote, open kopermijn aanwezig, waarvan je het diepe gat goed kunt zien als je de stad komt binnen gereden. Met s'nachts temperaturen onder nul, en overdag rond de 5 graden is het niet bepaalt warm hier. Daarom lig ik ook regelmatig in een motel te snurken in plaats van in mijn tentje.
Vanaf Butte moet ik 80 kilometer over de snelweg. Soms is er geen andere weg en moet je wel een stuk snelweg pakken. Nu moet ik over de interstate 90, de meest noordelijke snelweg van Amerika, om bij de afslag naar Helena de snelweg weer te verlaten. Maar zoals de laatste weken al meer het geval is geweest, begint het weer volop te plenzen. Op de vluchtstrook van de snelweg krijg ik telkens een natte douche van de voorbij razende vrachtauto's. Even later komt er ook een politieauto naast mij rijden, en vraagt wat ik hier doe in de regen. Stomme vraag natuurlijk, hij ziet toch dat ik aan het fietsen ben. Alles oké, vraagt ie. Ja hoor, alleen het weer kan wel iets beter, ik vraag hem of hij daar iets aan kan doen. Helaas, is zijn antwoord, dat kan ik niet, en laat mij verder met rust. In Deer Lodge ga ik van de snelweg af om te kijken of dat ze hier iets droogs voor de nacht hebben. Tegen over de gevangenis hebben ze inderdaad een droog bed voor mij, met een kachel waar ik alles op kan laten drogen. Tot laat in de nacht tikte de regen tegen de ramen, en was ik weer blij dat ik niet in mijn tent lag te pitten.
Nog een stukje interstate, en dan rechts af tot in Avon. Overal zie je hier zwarte koeien met jonge kalfjes in de wei staan. Door de koude wind die er waait liggen de meeste kleine kalfjes aan de kant van de wei een beetje beschut achter een rietkraag, of bij elkaar om het een beetje warm te hebben. Hier hebben de dieren nog plaats genoeg om buiten te lopen. In Avon links af, de 141 op. Na een kleine klim is er een zeer klein houten afdakje, waar ik een beetje uit de wind mijn boterham kan eten. Zit ik net, komt er een auto aan en vraagt of ik mijn fiets achter het afdakje kan zetten. Dadelijk komen ze hier langs met een paar stieren die naar een andere wei moeten, en wij weten niet hoe ze zullen reageren op jou fiets. Als de stieren voorbij zijn komt er een vrouw naar mij toe en wil alles weten van mijn reis. Als ik wil kan ik vanavond daar eten en slapen. Zij moet nog even weg, maar haar man, Mark, is wel thuis. Stukje terug, moet ik, dan over een zandpad de berg op, en daar zou het moeten zijn. Niemand te zien, komt er na 10 minuten iemand aan de deur sta ik bij het verkeerde huis. Helemaal terug de berg af, en aan de andere kant de berg weer op. Wel een stuk moeten lopen, zo verdomde steil was het. Als ik er bijna ben komt Mark me al te gemoed. Door een camera die ergens hangt had hij mij al zien aankomen. Mooi groot huis hier in de bergen, en volop ruimte voor zijn paarden en honden. Mark is dokter in het ziekenhuis in Helena., en wat Chris, zijn vrouw doet weet ik niet, heb ik vergeten te vragen. Vroeger heeft Mark ook veel gesport, bergbeklimmen. Lopen, fietsen, skiën, triatlons, en zo. Maar nu met zijn versleten heup lukt dat niet meer. Gezellig hier bij deze mensen, en dan is het altijd moeilijk afscheid nemen de andere dag. Maar eens moet het gebeuren, en om elf uur ga ik weer de berg af naar de hoofdweg om vandaag in Seeley Lake proberen te komen. Met het naar beneden gaan, over die zandpad, komt mijn voorwiel in een greppel terecht. Die is ontstaan door de vele regenval van de laatste dagen, en heeft het zand weggespoeld. Huppekee, daar lag ik weer op de grond, en in de modder. Schouder doet zeer, maar verder gelukkig niks ernstigs. Alleen mijn trots was gekrenkt. Op staan, even kijken of dat niemand het gezien heeft, en dan vlug mijn fiets oprapen, en alles weer goed aan mij fiets hangen, en nog wat vloeken voor ik weer op stap.
Het tempo is wederom niet erg hoog vandaag door de tegenwind. En het zelfde landschap, met veel koeien, en weilanden, gaat vandaag ook weer aan mij voorbij.
Net voor de afslag naar Seeley Lake, stoppen om de regenkleding weer aan te trekken. Wil ik net weer verder stopt er een witte pick-up truck naast mij. Die man vraagt waar ik vandaag nog naar toe wil. Naar Seeley Lake zeg ik. Nou met dit weer is dat niet zo leuk, zegt ie. Als je wilt heb ik een vakantie huisje even verderop, daar mag je van mij gratis overnachten. Nou maar even kijken dan. Eerste zandpad links af, en dan na een paar honderd meter inderdaad een huisje, met verwarming, een groot bed,douche, kortom alles er op en eraan. Daar mag ik zo in, en als je morgen gaat trek maar gewoon de deur dicht dan is het goed. Hij zelf woont een eind verderop met zijn gezin. Alweer een warm en gratis onderkomen, en bedankt Jack, dat is zijn naam. Ook Jack doet wel eens fietsen en is vorig jaar, samen met zijn vrouw, nog in Bulgarije geweest om te fietsen. Ik zag er ook wel een beetje zielig uit zo heel alleen in de kou en in de regen met niets in de buurt verklaarde hij mij achteraf.
Alles netjes achterlaten, en nog een bedank briefje achter laten voor ik weer vertrek.
Op de kruising van de 200 met de 83 ga ik richting Seeley Lake. De weilanden maken nu plaats voor talloze meertjes en bossen, zeer veel bossen. Met moeite heb ik er vandaag 74 kilometer uit kunnen persen. Vraag ik, bij een restaurantje, of dat ik mijn tent op het grote gazon op mag zetten, mag het niet. Een eind terug, aan de rivier, is een plaatsje met toilet gebouw waar ik wel mijn tent op kan zetten. Uiteindelijk gevonden, en het gebouwtje is net groot genoeg voor mijn matrasje en mijnfiets. Hoef ik weer de tent niet op te zetten, en mijn eten niet in de bomen te hangen. Eten moet nu opgeborgen worden, of in de bomen worden gehangen omdat de beren uit hun winterslaap zijn gekomen, en barsten van de honger. Op mijn stuur, onder hand bereik, heb ook berenspray zitten, je weet maar nooit
De plaats waar ik nu slaap is aan het Holland Lake, komt me vaag bekent voor die naam Holland.
Geen last gehad van beren of ander gedierte in mijn betonnen bunker, wel verrekes koud weer. Bij het tweede ding waar je koffie kunt drinken,ikke naar binnen. Niet Bij het eerste, daar mocht ik gisteren mijn tent niet op zetten. Ook hier weer een praatje maken over mijn reis, en alweer hoefde ik niets te betalen, zo word ik toch nog een beetje gesponsord. Vandaag een echte lentedag, en kan ik eindelijk een keertje lekker in het zonnetje zitten om mijn boterham op te eten. Langs de Swan River is het mooi fietsen heel de dag. In Bigfork links af en dan kom ik in Kalispell terecht.
Hier blijf ik 2 nachten en ben dan nog 120 kilometer verwijderd van de grens met Canada. Na die 2 nachten kan ik eindelijk weer eens een keertje in mijn korte broek op de fiets. Zonder veel bijzonder heden, maar wel een mooi parcours, kom ik via Whitefish en Olney bij het Dickey Lake terecht. Hier is een camping, die is vandaag voor het eerst open gegaan, maar ik ben er de enigste bezoeker. Mooi, kan ik de fiets met tassen en al het toilet gebouw in rijden. Hoef ik geen eten op te bergen en kan ik lekker in mijn tent gaan slapen.
Nog steeds mooi weer als s'morgens vertrek vanaf het Dickey Lake, en na 35 kilometer bereik ik de grens met Canada, bij het plaatsje Port of Roosville, net boven Eureka, en kom gelijk bij de Canadese douane terecht. Na een paar vraagjes te hebben beantwoord mag ik zo Canada binnen, met weer een stempel rijker in mijn paspoort. Aan de grens maar gelijk Canadese dollars gepind, die zijn wel minder waard als de Amerikaanse, maar het is wel veel mooier geld. Via Grasmere kom ik bij Elko terecht. Hier kan ik rechts af naar Fernie en de staat Alberta, en links af naar Cranbrook en Kimberley. Ik ga links af, in Jaffray nog wat drinken, en daar krijg ik het advies om verderop, net voor de brug van de hoofdweg af te gaan, omdat ze die verder op, over een afstand van 20 kilometer aan het asfalteren zijn, en er geen vluchtstrook aanwezig is op deze toch wel drukke weg. Ikke luisteren natuurlijk, voor de brug rechts af, en na 15 kilometer is er een camping waar ik dit keer niet de enigste gast ben. Als ik net de tent heb staan, en gegeten, begint het te regenen. In de bergen is het al flink aan het onweren, net op tijd alles klaar.
De andere morgen word ik uitgenodigd door mijn buurvrouw, Margreth, om onder de luifel van haar caravan te ontbijten. Lekker droog, want het begint net weer te regenen, en met een warm kopje koffie in mijn handen hoor ik hele verhalen aan van Margreth. Wat kan dat mens praten zeg. Ik hoef werkelijk niets te zeggen, krijg er ook geen woord tussen trouwens. Met toeterende oren neem ik toch maar afscheid van haar, en in de regen gaat mijn reis verder door het Kootenay dal. Heel de dag regen, en net voor Fairmont krijg ik ook nog een lekke band. Nou heb ik geen zin om in de regen mijn band te maken, en pomp hem nog maar weer een keertje op. Als ie weer bijna leeg is komt er een parkeerplaats , met toilet gebouw waar ik zo naar binnen kan rijden. Kan ik hier binnen, en niet buiten in de regen mijn band plakken. Zo heeft deze dag toch nog een positief puntje gekregen. Zeik nat kom ik in Fairmont Hot Springs aan. Ook weer zo'n vacantie resort dorpje, waar op dit moment nog niets te doen is. Geen weer om in de tent te slapen, en hier huur ik een huisje op een vakantie park voor 2 nachten, want de volgende dag ook heel de dag regen. Op de televisie zie ik dat de dames in Vancouver in bikini aan het strand liggen. Had ik toch langs de kust moeten gaan, maar helaas verkeerd gekozen.
Na die 2 nachten ook hier maar weer vertrokken. En hoe is het mogelijk, zit ik 5 kilometer op de fiets, en wat denk je....REGEN. Gelukkig na een uurtje stopt het met regenen en blijft het de hele dag verder droog. Links, rechts, voor en achter mij besneeuwde bergtoppen. Die waren de afgelopen 2 dagen niet te zien, toen hadden ze zich verstopt in de laag hangende wolken. Langs de Columbia rivier kom ik in Invermere. Hier even inkopen doen en een nieuwe leesbril aanschaffen. Mijn laatste bril van de 4, ligt nog ergens in Fairmont. Bij Radium Hot Springs zou ik in eerste instantie rechts af gaan naar Banff en Lake Louise, maar het is nog zo koud in de bergen, en er ligt nog zoveel sneeuw, dat ik daar maar van af zie, en ga proberen zo vlug mogelijk de bergen uit te komen dat ik eindelijk van die kou en die regen verlost ben. Op dit stuk weg is niet veel,te doen, en ook niks te krijgen. Net achter het gehucht Castendale is er een gesloten camping, die ook nog eens te koop staat. Hier, op deze camping, achter in de hoek zet ik mijn tent op voor de nacht, lekker uit het zicht voor iedereen.
Dat is lang geleden dat het zo warm is geweest in mijn tent als ik de volgende morgen wakker word. Tent ook zo neer gezet dat de eerste zonnestralen mijn tent bereiken. Lang kan ik niet genieten van de zon, na een half uur wordt het al weer bewolkt, en nog eens 20 minuten later rij ik alweer in de regen. Net voor de plaats Golden gaat de regen nog over in sneeuw, om dan weer onderkoeld de al daar gevestigde Mac Donalds binnen te rollen. Ik blijf net zolang zitten tot de zon weer schijnt, en dat is in dit geval iets meer als 2 uur. Van af Golden is het een heel stuk drukker op de weg nummer 1. Dit is ook de grote doorgaande weg van Vacouver en Kamloops naar Calgary en de staat Alberta. Na het plaatsje Donald moet er weer geklommen worden, de Rogers Pass over. 1 Camping onderweg maar die is nog dicht en ook onbereikbaar door de sneeuw. Boven op de eerste beklimming is er wel een resort dat ook nog gesloten is. Maar onder het overdekte terras kan ik met een paar stenen mijn tent op zetten, droog en uit de wind. Moet wel met stenen want in de beton krijg ik mijn tentharingen er niet in gerammeld.
Flink ingepakt rij ik de andere dag naar beneden, naar Revelstoke. Wel, alweer een zeer prachtige omgeving tussen de steile rotsen, en besneeuwde bergtoppen door, zak ik steeds verder naar beneden. En hoe verder ik zal, hoe warmer het wordt. Als ik Revelstoke bereik zit ik alweer in de korte broek op de fiets, heerlijk.
Ook hier weer bij de Mac even op de iPad kijken voor een goedkope overnachting. Ik vind er zo waar een hostel, The Cube genaamd. Ikke er naar toe. De eigenaar gelijk vragen waar ik van dan kom, waar ik naar toe ga, hoe lang ik al onderweg ben, kortom alles wil hij weten. Zelf heeft Louis- Marc ook gefietst in verschillende landen. En omdat ik al zo lang onder weg ben hoef ik maar de helft te betalen, in dit gloed nieuwe hostel. 3 maanden is het nu pas open, alles keurig netjes, en zuiver.
Louis-Marc is ook een kunstenaar, en maakt schilderijen en moderne sculpturen.
Je kunt dit zien op zijn website: Louis-Marc.com Het was de bedoeling om hier maar 1 nachtje te blijven, maar ik kon het zo goed vinden met deze kerel, en het was weer eens aan het regenen, dat het 4 nachten zijn geworden. Voor de prijs hoefde ik het niet te laten, en vanaf zondag zou het ook beter weer gaan worden, dus....
Van Revelstoke is het nog 2 dagen fietsen naar Kamloops, en kijken of Jan Steijns daar nog woont., waar ik 7 jaar geleden ook al eens ben geweest. Niet op mijn fiets toen, maar samen met mijn Jetje met het vliegtuig. En dan nog naar Vancouver waar ik ook uitgenodigd ben om te logeren. Moet ik niet vergeten te bellen of ik nog wel welkom ben, en dat ik gelegen kom. Morgen eerst even doen voor ik het vergeet.
En dan, vanuit Vacouver het laatste stukje, nog ongeveer 4000 kilometer naar mijn eindpunt, Anchorage.
Voor zo ver deze informatie ronde, en tot de volgende keer. De groeten allemaal.

Kilometerstand : 24.869. Hoogtemeters : 236.088